Çocuk, büyükbabasının mektup yazışını izliyordu. Birden sordu:
"Bizim başımızdan geçen bir olayı mı yazıyorsun ? Benimle ilgili bir hikâye
olma ihtimali var mı ? "
Büyükbaba yazmayı kesti, gülümsedi ve torununa şöyle dedi :
"Doğru, senin hakkında yazıyorum. Ama kullandığım kurşun kalem yazdığım
kelimelerden çok daha önemli. Umarım büyüdüğünde bu kalemi sen de seversin."
Çocuk kaleme merakla baktı ama özel bir şey göremedi. "İyi ama bu kalem
benim hayatımda gördüğüm diğer kalemlerden hiç farklı değil ki !"
"Bu tamamen nesnelere nasıl baktığınla ilgili. Bu kalemin beş önemli
özelliği var ve sen de bu özellikleri kendinde benimseyebilirsen hep
dünyayla barışık bir insan olursun."
"Birinci özellik : Harika şeyler yapabilirsin ama attığın adımları
yönlendiren bir el olduğunu asla unutma. Bizim için bu el Tanrı'dır ve her
zaman kendi kudretiyle bizi o yönlendirir."
"İkinci özellik: Zaman zaman her ne yazıyorsam durmam ve kalemimin ucunu
açmam gerekir. Bu kaleme biraz acı çektirse de sonuçta daha sivri olmasını
sağlar. Bu yüzden bazı acılara göğüs germeyi öğrenmelisin, bu acılar seni
daha iyi bir insan yapar."
"Üçüncü özellik: Kurşun kalem, yanlış bir şey yazdığında bunu bir silgiyle
silmene her zaman olanak tanır. Yaptığımız bir şeyi sonradan düzeltmenin
kötü bir şey olmadığını anlamalısın, aksine bu bizi adalet yolunda tutmaya
yarayan en önemli şeylerden biridir."
"Dördüncü özellik: Kurşun kalemin en önemli kısmı, kalemin yapıldığı ahşabın
ya da dışarıya yansıyan şekli değil, içerisinde yer alan kurşunudur. O
yüzden her zaman kendi içine bakmalı, en çok onu korumalısın."
"Beşinci ve son özelliği ise her zaman bir iz bırakmasıdır. Aynı şekilde sen
de hayatta yaptığın her şeyin bir iz bırakacağını bilmeli ve her hareketinin
farkında olmalısın."
PAULO COELHO
29 Aralık 2008 Pazartesi
Bulunmayacak tek şey senin benzerindir
Ayakkabıcı, yeni getirdiği malları vitrine yerleştirirken, sokaktaki bir çocuk onu seyretmekteydi. Okullar kapanmak üzere olduğundan, spor ayakkabılara rağbet fazlaydı. Gerçi mallar lüks sayılmazdı ama, küçük bir dükkân için yeterliydi. Onların en güzelini ön tarafa koyunca, çocuk vitrine doğru biraz daha yaklaştı. Fakat bir koltuk değneği kullanmaktaydı. Hem de güçlükle...Adam ona bir kez daha göz attı. Üstündeki pantolonun sol kısmı, dizinin alt kısmından sonra boştu. Bu yüzden de sağa sola uçuşuyordu.Çocuğun baktığı ayakkabılar, sanki onu kendinden geçirmişti. Bir müddet öyle durdu. Daldığı hülyadan çıkıp yola koyulduğunda, adam dükkândan dışarı fırlayıp:- "Küçüüük!" diye seslendi." Ayakkabı almayı düşündün mü? Bu seneki modeller bir hârika!"Çocuk, ona dönerek: - "Gerçekten çok güzeller!" diye tebessüm etti, "Ama benim bir bacağım doğuştan eksik".- "Bence önemli değil!" diye atıldı adam. "Bu dünyada her şeyiyle tam insan yok ki! Kiminin eli eksik, kiminin de bacağı. Kiminin de aklı veya vicdanı."Küçük çocuk, bir şey söylemiyordu. Adam ise konuşmayı sürdürdü:- "Keşke vicdanımız eksik olacağına, ayaklarımız eksik olsa idi." Çocuğun kafası iyice karışmıştı. Bu sefer adama doğru yaklaşıp: - "Anlayamadım!. dedi. Neden öyle olsun ki?" - "Çok basit!" dedi, adam. "Eğer yoksa, cennete giremeyiz. Ama ayaklar yoksa, problem değil. Zaten orda tüm eksikler tamamlanacak. Hâttâ sakat insanlar, sağlamlara oranla, daha fazla mükâfat görecekler..." Küçük çocuk, bir kez daha tebessüm etti. O güne kadar çektiği acılar, hafiflemiş gibiydi. Adam, vitrine işâret ederek:- "Baktığın ayakkabı, sana yakışır!" dedi. "Denemek ister misin?" Çocuk, başını yanlara sallayıp: - "Üzerinde 30 lira yazıyor" dedi, "Almam mümkün değil ki!" - "İndirim sezonunu senin için biraz öne alırım!" dedi adam, "Bu durumda 20 liraya düşer. Zâten sen bir tekini alacaksın, o da 10 lira eder."Çocuk biraz düşünüp:- "Ayakkabının diğer teki işe yaramaz!" dedi, "Onu kim alacak ki?"- "Amma yaptın ha!" diye güldü adam. "Onu da, sağ ayağı eksik olan bir çocuğa satarım."Küçük çocuğun aklı, bu sözlere yatmıştı. Adam, devam ederek: - "Üstelik de öğrencisin değil mi?" diye sordu. - "İkiye gidiyorum!" diye atıldı çocuk, "Üçe geçtim sayılır." - "Tamam işte!" dedi adam. "5 Lira da öğrenci indirimi yapsak, geri kalır 5 lira. O da zâten pazarlık payı olur. Bu durumda ayakkabı senindir, sattım gitti!"Ayakkabıcı, çocuğun şaşkın bakışları arasında dükkâna girdi. İçerdeki raflar, onun beğendiği modelin aynıyla doluydu. Ama adam, vitrinde olanı çıkarttı. Bir tabure alıp döndükten sonra, çocuğu oturtup yeni ayakkabısını giydirdi. Ve çıkarttığı eskiyi göstererek- "Benim satış işlemim bitti!" dedi, "Sen de bana, bunu satsan memnun olurum."- "Şaka mı yapıyorsunuz?" diye kekeledi çocuk, "Onun tabanı delinmek üzere.Eski bir ayakkabı, para eder mi?" - "Sen çok câhil kalmışsın be arkadaş...." dedi adam, "Antika eşyalardan haberin yok her hâlde. Bir antika ne kadar eski ise, o kadar para tutar. Bu yüzden ayakkabın, bence en az 30-40 lira eder." Küçük çocuk, art arda yaşadığı şokları üzerinden atabilmiş değildi. Mutlaka bir rüyada olmalıydı. Hem de hayatındaki en güzel rüya.Adamın, heyecandan terleyen avuçlarına sıkıştırdığı kâğıt paralara göz gezdirdikten sonra, 10 liralık banknotu geri vererek:- "Bana göre 20 lira yeterli." dedi. "İndirim mevsimini başlattınız ya!" Adam onu kıramayıp parayı aldı. Ve bu arada yanağına bir öpücük kondurdu. Her nedense içi içine sığmıyordu. Eğer bütün mallarını bir günde satsa,böyle bir mutluluğu bulamazdı. Çocuk, yavaşça yerinden doğruldu. Sanki koltuk değneğine ihtiyaç duymuyordu. Sımsıcak bir tebessümle teşekkür edip:
- "Babam haklıymış!" dedi. "Sakat olduğum için üzülmeme hiç gerek yok! Demişti."
- "Babam haklıymış!" dedi. "Sakat olduğum için üzülmeme hiç gerek yok! Demişti."
Hayat Bir Kibrit
Adamin biri, Bilgeligiyle ün salmis olan kralin yanina gider.
Krala sunu sorar:
'Efendim söyleyin bana, hayatta özgürlük var midir?
Kral:
"Elbette" der, "Kac bacagin var senin?"
Adam soruya sasirarak:
"Iki" der.
Kral:
"Pekala, tek bacaginin üstünde durabilir misin? '
"Elbette" diye cevap verir adam.
Kral:
"O halde hangi bacagin üstünde duracagina karar ver".
Adam biraz düsünür ve sol bacagi üstünde durmaya karar verir.
"Tamam" der kral
"Simdi öteki bacagini da kaldir."
Adam sasirir:
"Bu imkansiz kralim" der.
"Gördün mü? ' der kral
"Özgürlük budur. Sen sadece ilk karari almakta özgürsün. Ondan sonrasinda degil.'
Tiziano Terzani'nin "Atli karincada Bir Tur Daha" adli kitabinda okudugum bu küçük öykü yillardir tartisilan özgürlük kavrami üzerinde bir kez daha düsünmeme yol açti.
Hayat gercekten böyleydi.
Ilk karari aliyordun ve gerisi o ilk karara bagli olarak gerçeklesiyordu.
Hayat hata kabul etmiyordu.
Ilk kararin dogruysa isler yolunda gidiyordu ama eger yanlis bir karar aldiysan, hersey zincirleme yanlis gidiyordu.
Mesela meslegini seçerken...
Hasbelkader, iyi düsünmeden, yeteneklerinin farkinda olmaksizin bir meslek seçtiginde ömür boyu isini zorla yapmaya mahkum oluyordun.
Isinin basindayken baska bir is yapmayi özlüyordun.
Ama biliyordun ki; özgürlügünü kullanmis, ilk karari vermistin ve yeniden baslamaya cesaretin yoktu.
Bazi insanlar vardi hayatta...
Onlar her seyi ardlarinda birakip, yeniden baslayacak kadar cesurlardi.
Ama sen onlardan biri olamiyordun.
Bunca emek, bunca çalismayi, sanki çöpmüs gibi bir çirpida ativeremiyordun.
Oysa göz ardi ettigin bir sey vardi.
Hayat cok kisaydi ve mutsuz oldugun islerle zaman öldürmek, ayni zamanda ruhunu öldürmekle es anlamliydi.
Evlilik konusunda da iyi karar vermek gerekiyordu.
Yanlis bir karar, ayni evde yasayan iki düsman yaratabilirdi.
Ask zorunluluga dönüsebilir ve hayatini cehenneme çevirebilirdi.
Ilk karari aliyordun, bu konuda özgürdün ama devaminda senin kararina bagli olmayan pek çok sey gerçeklesiyordu.
Hayat kararlardan ibaretti ve kararlar birer kibritti.
Dogru yerde ateslediginde seni isitacak, corbani kaynatacak ates oluyordu.
Yanlis yerde ateslediginde ise, içinde bulundugun evle birlikte seni de yakiyordu.
Hayat öyle basite alinacak bir oyun degildi.
Oyunun kurallarini bilmen ve ona göre oynaman gerekiyordu.
Ama çogu zaman oyunun kurallarini bilmek yetmiyordu.
Çok daha önemli olan baska bir sey vardi.
Kendini bilmek...
Ne istedigini, neyin seni mutlu edecegini ve kim oldugunu, neler yapabilecegini bilmek zorundaydin.
Ancak o zaman dogru kararlar veriyor ve mutlu bir hayata sahip oluyordun.
Ve kararlar birer kibritti...
Kendini ya yakiyordun,
Ya da isitiyordun
Krala sunu sorar:
'Efendim söyleyin bana, hayatta özgürlük var midir?
Kral:
"Elbette" der, "Kac bacagin var senin?"
Adam soruya sasirarak:
"Iki" der.
Kral:
"Pekala, tek bacaginin üstünde durabilir misin? '
"Elbette" diye cevap verir adam.
Kral:
"O halde hangi bacagin üstünde duracagina karar ver".
Adam biraz düsünür ve sol bacagi üstünde durmaya karar verir.
"Tamam" der kral
"Simdi öteki bacagini da kaldir."
Adam sasirir:
"Bu imkansiz kralim" der.
"Gördün mü? ' der kral
"Özgürlük budur. Sen sadece ilk karari almakta özgürsün. Ondan sonrasinda degil.'
Tiziano Terzani'nin "Atli karincada Bir Tur Daha" adli kitabinda okudugum bu küçük öykü yillardir tartisilan özgürlük kavrami üzerinde bir kez daha düsünmeme yol açti.
Hayat gercekten böyleydi.
Ilk karari aliyordun ve gerisi o ilk karara bagli olarak gerçeklesiyordu.
Hayat hata kabul etmiyordu.
Ilk kararin dogruysa isler yolunda gidiyordu ama eger yanlis bir karar aldiysan, hersey zincirleme yanlis gidiyordu.
Mesela meslegini seçerken...
Hasbelkader, iyi düsünmeden, yeteneklerinin farkinda olmaksizin bir meslek seçtiginde ömür boyu isini zorla yapmaya mahkum oluyordun.
Isinin basindayken baska bir is yapmayi özlüyordun.
Ama biliyordun ki; özgürlügünü kullanmis, ilk karari vermistin ve yeniden baslamaya cesaretin yoktu.
Bazi insanlar vardi hayatta...
Onlar her seyi ardlarinda birakip, yeniden baslayacak kadar cesurlardi.
Ama sen onlardan biri olamiyordun.
Bunca emek, bunca çalismayi, sanki çöpmüs gibi bir çirpida ativeremiyordun.
Oysa göz ardi ettigin bir sey vardi.
Hayat cok kisaydi ve mutsuz oldugun islerle zaman öldürmek, ayni zamanda ruhunu öldürmekle es anlamliydi.
Evlilik konusunda da iyi karar vermek gerekiyordu.
Yanlis bir karar, ayni evde yasayan iki düsman yaratabilirdi.
Ask zorunluluga dönüsebilir ve hayatini cehenneme çevirebilirdi.
Ilk karari aliyordun, bu konuda özgürdün ama devaminda senin kararina bagli olmayan pek çok sey gerçeklesiyordu.
Hayat kararlardan ibaretti ve kararlar birer kibritti.
Dogru yerde ateslediginde seni isitacak, corbani kaynatacak ates oluyordu.
Yanlis yerde ateslediginde ise, içinde bulundugun evle birlikte seni de yakiyordu.
Hayat öyle basite alinacak bir oyun degildi.
Oyunun kurallarini bilmen ve ona göre oynaman gerekiyordu.
Ama çogu zaman oyunun kurallarini bilmek yetmiyordu.
Çok daha önemli olan baska bir sey vardi.
Kendini bilmek...
Ne istedigini, neyin seni mutlu edecegini ve kim oldugunu, neler yapabilecegini bilmek zorundaydin.
Ancak o zaman dogru kararlar veriyor ve mutlu bir hayata sahip oluyordun.
Ve kararlar birer kibritti...
Kendini ya yakiyordun,
Ya da isitiyordun
26 Aralık 2008 Cuma
4O YILDA 1 GİBİSİN ÖYLE HAZİN OYLE EKSIK OYLE PARAMPARÇA
Sana dokununca, kirletilmiş ve tutsak alınmış bir toprağa dokunur gibi oluyorum. Can çekişen ve soğuyan bir tarihe dokunur gibi... Bedenin ıssız ve kaygan. Terk edilmişsin, çaresizsin, ama yine de elini uzatmıyorsun kimseye, kimseden yardım istemiyorsun. İçine, benliğine kolay kolay girilemez artık senin. Kapıların kapalı. Biri muhtaç olsa, barınacak yer bulamaz sende...
Sen sende sığıntısın, kimi saklayabilirsin ki derinliklerinde...
İşgalcilere hemen hiç direnmeden teslim olmuş, korkak, basiretsiz, silik halklar gibisin.
Kukla devletler gibi... Dışarıda sürüp giden hayatı nasıl etkileyebilirsin ki artık...
İçindeki zayıflık, hiç karşı koymadan dışarıdaki kötülüklerin, zorbalık ve çelişkilerin biçimini almış. Birazcık soluklanmak için kendinden değil, içindeki işgalciden izin alıyorsun artık...
Bir dostun sana haksızlık ettiğinde, üzülecek yerde garip bir rahatlık duyuyorsun. Çünkü sana haksızlık etmeyip sevgini isteyince ne yapacağını bilemiyordun. Hem sen kendine sığıntısın, onu konuk edemezsin ki işgal edilmiş benliğine...Sen işgal edilmiş ve teslim olduğun için mahcup bir kinle, sömürü yasalarının sürmesini istiyorsun... Bedenleri ve ruhları tüketen geleneklerin, öldürücü tabuların, yasakların gücü eksilmesin istiyorsun, bu yüzden... Sürsün ki kimse kendisiyle baş başa kalmasın istiyorsun. Daha da hızlı dönsün çarklar... Her şey hızla tükensin; tükensin ki yüzleşmeye vaktin olmasın, içindeki teslimiyetle, utançla... Kimse kimseye bu yenilgiyi hatırlatmasın... Cehennemde yaşasan da cehennemden söz etmek yasak olsun; bir hayalet gibi sürdürsen de varlığını, kimse söz etmesin istiyorsun hayaletlerin varlığından... Bir zamanlar içini ısıtan sevgin, şimdi yolları karla kaplı, unutulmuş, kaybolmuş dağ köyleri gibi, uzakta...
İçine aldığın, direnmeden teslim olduğun işgalci güçlerin, kötülüklerin yolları ise alabildiğine açık, verimli, gün ortasında... Tutsaklığınla, yabancılığınla, korkaklığınla, her an, her dakika berabersin... İçinden makine tıkırtıları geliyor... Paraları ve eşyaları sayan aletlerin tıkırtıları... Her şeyi ölçüp toplayan göstergelerin, her an çalmaya hazır alarmların, sinyallerin dijital sesleri geliyor... Duyuyorum: içine biri yaklaştığında ilk bulduğu mağaraya, gizli bir köşeye sığınmak için koşuşan engellenmiş kaçakların, ürkek, bastırılmış çığlıkları geliyor içinden. Mağaralarına saklanmadan önce içindeki her biri başka başka zamanlara ait, başka başka insanların açtığı, farklı derinlikteki yaralarını, hep aynı, kaba ve duygusuz bir örtüyle örtmeye çalışıyorlar sinsi bir telaşla... Yaraların bu örtünün altında soluksuz kalıyor, boğuluyor, kokuşuyor... Uğradığın haksızlıklar, seni sen yapan acılar, şimdi içindeki kötülüğün ayakları altında... Yaralarım başka insanların yaralarıyla tanıştırmadığın, kardeş kılmadığın için, merhametin, iyiliğin, paylaşımın olacakken nefretin, acımasızlığın oluyorlar... Yaralarını aynı, kaba ve duygusuz örtünün altında sakladığın için seni özgürleştirmiyor, tam aksine, seni tutsak alan içindeki kötülüğü kışkırtıyorlar... İçindeki göstergelerin, aletlerin tıkırtısı, yaralarının iniltilerini çoktandır boğuyor... Yine de bir türlü, unutamıyorsun kendini. Bir türlü, bildiklerini silemiyorsun zihninden... Bildiklerin, unutamadıkların, hissettiklerin için mutsuz olduğunu sanıyorsun...
Mutsuz olmamak için de basit zevklere alıştırıyorsun kendini, kolay etkilenmek, yönlendirilmek, hazır ve egemen mutlulukların içinde sana acı veren her şeyi, kendinle beraber yok etmek istiyorsun ama yine de kendini unutamıyorsun.
Bu yüzden, seni tutsak alan işgalcilere, zorbalığa, kötülük güçlerine ve onlara direnmeden teslim olan korkaklığına değil, duygularına, bildiklerine, seni sana hatırlatan belleğine lanet ediyor, derin bir öfke duyuyorsun...
Oysa içindeki sevgine, o yolları karla kaplanmış o uzak dağ köyleri gibi kaybolmuş sevgine, onlar olmadan ulaşamazsın...
Sana asla, rakip olmadan ve gözlerimin en çıplak haliyle yüreğine dokunuyorum... Çünkü seni anlatırken kendimi hatırladım. Senin esaretin, yenilgin, kaçışların, benimkilere ışık tuttu. Seni gözlerken, kendime yakalandım... Hem, ben, sana nasıl rakip olabilirim ki... Çünkü o yolları karla kaplı dağ köyüne, o kaybolmuş sevgine doğru, beraber yolculuğa çıkacağız...
Yol arkadaşları birbirine rakip olamaz, çünkü biliyorum senin yollarını kaybettiğin sevginde, bana ait birçok anlam ve cesaret saklı...
Hissediyorum...
Kaybolmuş sevginde, benim de kaybolmuş sevgim var...
Sen sende sığıntısın, kimi saklayabilirsin ki derinliklerinde...
İşgalcilere hemen hiç direnmeden teslim olmuş, korkak, basiretsiz, silik halklar gibisin.
Kukla devletler gibi... Dışarıda sürüp giden hayatı nasıl etkileyebilirsin ki artık...
İçindeki zayıflık, hiç karşı koymadan dışarıdaki kötülüklerin, zorbalık ve çelişkilerin biçimini almış. Birazcık soluklanmak için kendinden değil, içindeki işgalciden izin alıyorsun artık...
Bir dostun sana haksızlık ettiğinde, üzülecek yerde garip bir rahatlık duyuyorsun. Çünkü sana haksızlık etmeyip sevgini isteyince ne yapacağını bilemiyordun. Hem sen kendine sığıntısın, onu konuk edemezsin ki işgal edilmiş benliğine...Sen işgal edilmiş ve teslim olduğun için mahcup bir kinle, sömürü yasalarının sürmesini istiyorsun... Bedenleri ve ruhları tüketen geleneklerin, öldürücü tabuların, yasakların gücü eksilmesin istiyorsun, bu yüzden... Sürsün ki kimse kendisiyle baş başa kalmasın istiyorsun. Daha da hızlı dönsün çarklar... Her şey hızla tükensin; tükensin ki yüzleşmeye vaktin olmasın, içindeki teslimiyetle, utançla... Kimse kimseye bu yenilgiyi hatırlatmasın... Cehennemde yaşasan da cehennemden söz etmek yasak olsun; bir hayalet gibi sürdürsen de varlığını, kimse söz etmesin istiyorsun hayaletlerin varlığından... Bir zamanlar içini ısıtan sevgin, şimdi yolları karla kaplı, unutulmuş, kaybolmuş dağ köyleri gibi, uzakta...
İçine aldığın, direnmeden teslim olduğun işgalci güçlerin, kötülüklerin yolları ise alabildiğine açık, verimli, gün ortasında... Tutsaklığınla, yabancılığınla, korkaklığınla, her an, her dakika berabersin... İçinden makine tıkırtıları geliyor... Paraları ve eşyaları sayan aletlerin tıkırtıları... Her şeyi ölçüp toplayan göstergelerin, her an çalmaya hazır alarmların, sinyallerin dijital sesleri geliyor... Duyuyorum: içine biri yaklaştığında ilk bulduğu mağaraya, gizli bir köşeye sığınmak için koşuşan engellenmiş kaçakların, ürkek, bastırılmış çığlıkları geliyor içinden. Mağaralarına saklanmadan önce içindeki her biri başka başka zamanlara ait, başka başka insanların açtığı, farklı derinlikteki yaralarını, hep aynı, kaba ve duygusuz bir örtüyle örtmeye çalışıyorlar sinsi bir telaşla... Yaraların bu örtünün altında soluksuz kalıyor, boğuluyor, kokuşuyor... Uğradığın haksızlıklar, seni sen yapan acılar, şimdi içindeki kötülüğün ayakları altında... Yaralarım başka insanların yaralarıyla tanıştırmadığın, kardeş kılmadığın için, merhametin, iyiliğin, paylaşımın olacakken nefretin, acımasızlığın oluyorlar... Yaralarını aynı, kaba ve duygusuz örtünün altında sakladığın için seni özgürleştirmiyor, tam aksine, seni tutsak alan içindeki kötülüğü kışkırtıyorlar... İçindeki göstergelerin, aletlerin tıkırtısı, yaralarının iniltilerini çoktandır boğuyor... Yine de bir türlü, unutamıyorsun kendini. Bir türlü, bildiklerini silemiyorsun zihninden... Bildiklerin, unutamadıkların, hissettiklerin için mutsuz olduğunu sanıyorsun...
Mutsuz olmamak için de basit zevklere alıştırıyorsun kendini, kolay etkilenmek, yönlendirilmek, hazır ve egemen mutlulukların içinde sana acı veren her şeyi, kendinle beraber yok etmek istiyorsun ama yine de kendini unutamıyorsun.
Bu yüzden, seni tutsak alan işgalcilere, zorbalığa, kötülük güçlerine ve onlara direnmeden teslim olan korkaklığına değil, duygularına, bildiklerine, seni sana hatırlatan belleğine lanet ediyor, derin bir öfke duyuyorsun...
Oysa içindeki sevgine, o yolları karla kaplanmış o uzak dağ köyleri gibi kaybolmuş sevgine, onlar olmadan ulaşamazsın...
Sana asla, rakip olmadan ve gözlerimin en çıplak haliyle yüreğine dokunuyorum... Çünkü seni anlatırken kendimi hatırladım. Senin esaretin, yenilgin, kaçışların, benimkilere ışık tuttu. Seni gözlerken, kendime yakalandım... Hem, ben, sana nasıl rakip olabilirim ki... Çünkü o yolları karla kaplı dağ köyüne, o kaybolmuş sevgine doğru, beraber yolculuğa çıkacağız...
Yol arkadaşları birbirine rakip olamaz, çünkü biliyorum senin yollarını kaybettiğin sevginde, bana ait birçok anlam ve cesaret saklı...
Hissediyorum...
Kaybolmuş sevginde, benim de kaybolmuş sevgim var...
Joshua Bell metroda çalarken
Soğuk bir Ocak sabahı, bir adam Washington DC'de bir metro istasyonunda, kemanla 45 dakika boyunca altı Bach eseri çalar. Bu süre içinde, çoğu işe yetişme telaşındaki yaklaşık bin kişi kemancının önünden geçip, gider.
Kemancı çalmaya başladıktan ancak üç dakika kadar sonra, ilk kez orta yaşlı bir adam kemancıyı fark edip, yavaşlar ve birkaç saniye sonra da gitmek zorunda olduğu yere yetişmek üzere yine hızla yoluna devam eder..
Kemancı ilk bir dolar bahşişini bundan bir dakika kadar sonra alır. Bir kadın yürümesine ara vermeksizin parayı kemancının önüne koyduğu kaba atarak, hızla geçer, gider.
Birkaç dakika sonra, bir başka adam duraklayıp, eğilerek dinlemeye başlar ancak saatine göz attığında işe geç kalmamak için acele ettiğini belirten ifadelerle hızla yoluna devam eder.
En fazla dikkatle duran ise üç yaşlarında bir oğlan çocuğu olur. Annesinin çekiştirmelerine rağmen, çocuk önünde durur ve dikkatle kemancıya bakar. En sonunda annesi daha hızlı, çekiştirerek çocuğu yürümeye zorlar. Oğlan arkasına dönüp dönüp kemancıya bakarak, çaresizce annesinin peşinden gider. Buna benzer şekilde birkaç çocuk daha olur ve hepsi de anne, babaları tarafından yürümeye devam için zorlanarak, uzaklaştırılırlar.
Çaldığı 45 dakika boyunca kemancının önünde sadece 6 kişi, çok kısa bir süre durur. 20 kişi duraklamadan, yürümeye devam ederek, para verir. Kemancı çaldığı süre içinde 32 dolar toplar. Çalmayı bitirdiğinde ise sessizlik hakim olur ve kimse onun durduğunu fark etmez, alkışlamaz.
Hiç kimse onun dünyanın en iyi kemancısı Joshua Bell olduğunu ve elindeki 3,5 milyon dolarlık kemanla, yazılmış en karmaşık eserleri çaldığını anlamaz. Oysa Joshua Bell'in metrodaki bu mini konserinden iki gün önce Boston'da verdiği konser biletleri ortalama 100 dolara satılmıştı...
Bu gerçek bir hikayedir ve Joshua Bell'in öylesine bir kılıkla metroda keman çalması, Washington Post gazetesi tarafından algılama, keyif alma ve öncelikler üzerine yapılan bir sosyal deney gereği kurgulanmıştır. Sorgulanan şeyler; sıradan bir yerde, uygunsuz bir saatte güzelliği algılayabiliyor muyuz? Durup ondan keyif alıyor muyuz? Beklenmedik bir ortamda, bir yeteneği tanıyabiliyor muyuz? İdi...
Bu deneyden çıkarılacak kıssadan hisse ise, dünyanın en iyi müzisyeni, dünyadaki en iyi müziği çalarken, önünde durup, dinleyecek bir dakikamız dahi yoksa, başka neleri kaçırıyoruz acaba?
24 Aralık 2008 Çarşamba
Ekmek Şarap Sen Ve Ben / İhsan Türe
Ekmek şarap sen ve ben
bir de sabahın dördü
dışarda kar
odamız ılık
gözlerin ılık ılık damlarken boş kadehe
anlattın bana ağzı sarımsak kokan bir çocukla yattığını
aşkı tattığını,karım dediğini ve aldattığını
kıskandım Gogen’i Tahitilim
terlemiş vücudunu silerken
cüzzam mikrobunu ve yaktığı kulübesini
saçların bağlamıştı ellerimi muz kokulum
güneşi doğurmuştu ölü cisim
martı çığlıklarıyla bir sahil kayalığında
nefesin vücudumu yakıyordu yer yer
sam yelim sahra-i kebirim
kahrettim her şeye o gün
babanın şarap çanağına,
Gogen’e,
kadere,
sana,
bana,
bir de gittiğin arabanın tekerine
ne diyordum arkadaş….
diyordum ki ben bu zıkkımı içmek için içerim
ama içerken düşünmem neden içiyorum diye
daha sonra yaparım hayatın felsefesini
sırayla olurum Fatih,Selim,Kanuni
bazen kadın hamamında tellak….
bazen Christoph Colomb
Napolyon’ken düşünürüm Elbe’de geçen günleri
Timur’ken Beyazıt’ı yenişimi….
bir kere Aristo’nun hocası olmuştum
ona verdiğim dersle gurur duymuştum
bazen Jan Dark’ı kurtarmak için çalışan bir kahraman
bazen odunun ateşleyen bir cellat olurum
eğer daha da içersem
Shakespare halt etmiş derim karşımda
salyalı dudaklarımdan yayık sesimi dinlerim de
işte Mozart’ın aradığı melodi bu diye gülerim
enayiymiş be Platon…
bir içsin de görsün….ne felsefesi varmış bu hayatın
anlasın geçmişi kınalı dünyanın kaç bucak olduğunu
ıslak kaldırımlarda yürürken acırım
önde yalpa vuran sarhoşun zavallı haline
ukalalık işte derim neme lazım senin
kendine bak; sende bir serserin bir sarhoş…
ve yavaş yavaş kaybolur acı kahkahalarım
şehrin izbe sokaklarında
yavaş yavaş kaybolur benliğim…
İhsan Türe
bir de sabahın dördü
dışarda kar
odamız ılık
gözlerin ılık ılık damlarken boş kadehe
anlattın bana ağzı sarımsak kokan bir çocukla yattığını
aşkı tattığını,karım dediğini ve aldattığını
kıskandım Gogen’i Tahitilim
terlemiş vücudunu silerken
cüzzam mikrobunu ve yaktığı kulübesini
saçların bağlamıştı ellerimi muz kokulum
güneşi doğurmuştu ölü cisim
martı çığlıklarıyla bir sahil kayalığında
nefesin vücudumu yakıyordu yer yer
sam yelim sahra-i kebirim
kahrettim her şeye o gün
babanın şarap çanağına,
Gogen’e,
kadere,
sana,
bana,
bir de gittiğin arabanın tekerine
ne diyordum arkadaş….
diyordum ki ben bu zıkkımı içmek için içerim
ama içerken düşünmem neden içiyorum diye
daha sonra yaparım hayatın felsefesini
sırayla olurum Fatih,Selim,Kanuni
bazen kadın hamamında tellak….
bazen Christoph Colomb
Napolyon’ken düşünürüm Elbe’de geçen günleri
Timur’ken Beyazıt’ı yenişimi….
bir kere Aristo’nun hocası olmuştum
ona verdiğim dersle gurur duymuştum
bazen Jan Dark’ı kurtarmak için çalışan bir kahraman
bazen odunun ateşleyen bir cellat olurum
eğer daha da içersem
Shakespare halt etmiş derim karşımda
salyalı dudaklarımdan yayık sesimi dinlerim de
işte Mozart’ın aradığı melodi bu diye gülerim
enayiymiş be Platon…
bir içsin de görsün….ne felsefesi varmış bu hayatın
anlasın geçmişi kınalı dünyanın kaç bucak olduğunu
ıslak kaldırımlarda yürürken acırım
önde yalpa vuran sarhoşun zavallı haline
ukalalık işte derim neme lazım senin
kendine bak; sende bir serserin bir sarhoş…
ve yavaş yavaş kaybolur acı kahkahalarım
şehrin izbe sokaklarında
yavaş yavaş kaybolur benliğim…
İhsan Türe
23 Aralık 2008 Salı
AŞKIN ‘ACI’ HALİ / Ümit Yaşar Oğuzcan
Ben alışılmamış bir insanım biliyorum
Bir karanlıktır ben de pırıl pırıl zamanlar
Mağrur kalbim her yerde asi ve yalnız
Neyleyim umduğum gibi çıkmadı insanlar.
Herkes bir şey aldı götürdü benden
Dağıttım kaç yıl sevgilerimi cömertcesine
Gözlerim bir vefa arar, arar da bulamaz
Nicedir hasret kulaklarım bir dost sesine
Bilirim, çoğu gün hüzünlüdür bakışlarım
İçimde biri ağlar güldüğüm zaman bile
Gömerken kalbime bütün arzularımı
Yanarım yaşanmamış anıların özlemiyle
Sevdiğim mahzun şarkılardır, hüzünlü resimler
Garip akşamlarda yaşadığımı anlarım
Çevremde kim varsa konuşur durmadan
Ben hep bir heykel asaletiyle susarım.
Gecenin bir yerinde teselliler biter de
Dağıtır saçlarımı onun güzel elleri
Kokusu rengi kalır ellerinin gecelerde
Doğan gün uzaklardan getirir sevdiğimi
Ümit Yaşar Oğuzcan
Bir karanlıktır ben de pırıl pırıl zamanlar
Mağrur kalbim her yerde asi ve yalnız
Neyleyim umduğum gibi çıkmadı insanlar.
Herkes bir şey aldı götürdü benden
Dağıttım kaç yıl sevgilerimi cömertcesine
Gözlerim bir vefa arar, arar da bulamaz
Nicedir hasret kulaklarım bir dost sesine
Bilirim, çoğu gün hüzünlüdür bakışlarım
İçimde biri ağlar güldüğüm zaman bile
Gömerken kalbime bütün arzularımı
Yanarım yaşanmamış anıların özlemiyle
Sevdiğim mahzun şarkılardır, hüzünlü resimler
Garip akşamlarda yaşadığımı anlarım
Çevremde kim varsa konuşur durmadan
Ben hep bir heykel asaletiyle susarım.
Gecenin bir yerinde teselliler biter de
Dağıtır saçlarımı onun güzel elleri
Kokusu rengi kalır ellerinin gecelerde
Doğan gün uzaklardan getirir sevdiğimi
Ümit Yaşar Oğuzcan
Birinin Kadını Olmak... / Yasemin Pulat
Birinin Kadını Olmak...
Başka hiç kimse tarafından dokunulmamak, konuşulmamak, bakılmamak hatta!
Biraz korunmak, biraz şımarmak...
Bir kaç çeşit yemek yapmak, İstiklal caddesinde sıkı sıkı elini tutmak,
belki film izlemek ama mutlaka çekirdek çitlemek, bi yerlerde çay içmek,
Pazar sabahı kahvaltısı etmek uzun uzun, sahilde yürüyüş yapmak gibi küçük
ama zor heveslerim var!
Neden mi?
Herkesin eli tutulmaz,
herkesle film seyredilmez,
herkesle çekirdek çitlenmez,
herkesin kadını olunmaz da o yüzden!
İçinden gelmeli...
Hücrelerine kadar hissetmeli, dna"larına kadar bilmeli insan!
Düşünerek emin olunmaz, bir anda ya olunur ya olunmaz.
Bir de şu yakın geçmiş duvarları olmasa, kafa da hiç karışmaz ya, olsun!
Oysa bazen tek bir söze ya da bir bakışa yıkılır bütün duvarlar...
Kek yapmayı da öğrenmek lazım aslında bi ara!
Sabahları uyandığımda "günaydın sevgilim" mesajları görmek istiyorum
telefonumda. Gün içinde özlediğim birisi olsun istiyorum. Özlemek istiyorum
birini. Çok özlersem dayanamayıp gidip sarılmak istiyorum. Dayanamamak
istiyorum!
Çalışırken, düşünmek istiyorum sonra onu! Aklımda olduğu için gülümsemek
istiyorum ara ara... Gülümsediğim için daha çok çalışmak...
Birini sevmek istiyorum; hiç kimseyi sevmediğim gibi, biri sevsin istiyorum
beni, hiç sevilmediğim gibi...
Biri o kadar çok sevsin ki beni, hatalarımı da sevsin istiyorum!
O kadar çok sevsin ki; hata yapmaktan ödüm kopsun!
Kıskansın istiyorum biri beni! Sorsun istiyorum "neredesin" diye, "Hımm kim
aradı bakayım" diye! Ben sormam ama, korkmasın. O sorsun!
"Biliyo musun ne oldu?" ile başlayan heyecanlı cümlelerimin sonuna kadar
tahammül etsin istiyorum biri bana. Mutlaka ipe sapa gelmez bir şey
olmuştur ama dinlesin sonuna kadar. Ya bi yavru kedi macerası ya da işte
ona benzer bir şeyler olmuştur. Ben de her seferinde sanki bahçeyi
kazmışımda hazine bulmuşum gibi heyecanla ve öneminin üzerine basa basa
anlatırım ya, dinlesin işte. "Ya, evet, çok mühim bir şeyler olmuş" falan
desin bi de sonunda...
Şimdi ben istesem İstiklal caddesinde birinin elini tutup gezemem mi?
İstesem benimle birlikte çekirdek çitleyip aynı anda film seyretmeyi de
başarabilecek birini bulamam mı bi arasam?
Şimdi ben yalnız olmak istemesem, yalnız olur ve bunları da yazıyor
olurmuydum?
Hiç sanmam!
Birinin elini tutmakla, birinin elini, sıkı sıkı tutmak arasında çok fark
var!
Ya tutarsın ya da tutmazsın ya da, tutmuş gibi yaparsın işte.
Ben yapmam!
Bunu zaten bilirsin.
Kimin elini tutacağını yani.
Deneyerek bulmazsın.
Sadece bilirsin.
Bilmek!
Açıklaması yok.
Ve ben elini sıkı sıkı tutmayacağımı bildiğim hiç kimseyle İstiklal
caddesine gitmeyeceğim!
Heyecanla ve özene bezene olmadıktan sonra kimseye yemek yapmayacağım!
Repliklerin bir anlamı yoksa, kimseyle film seyretmeyeceğim.
Zaten çekirdeği unutsun bile, asla olmaz!
Birinin kadını olmak istiyor canım; biraz korunmak, biraz şımarmak...
Çekirdek mutlaka olsun!
Yazan : Yasemin Pulat
Başka hiç kimse tarafından dokunulmamak, konuşulmamak, bakılmamak hatta!
Biraz korunmak, biraz şımarmak...
Bir kaç çeşit yemek yapmak, İstiklal caddesinde sıkı sıkı elini tutmak,
belki film izlemek ama mutlaka çekirdek çitlemek, bi yerlerde çay içmek,
Pazar sabahı kahvaltısı etmek uzun uzun, sahilde yürüyüş yapmak gibi küçük
ama zor heveslerim var!
Neden mi?
Herkesin eli tutulmaz,
herkesle film seyredilmez,
herkesle çekirdek çitlenmez,
herkesin kadını olunmaz da o yüzden!
İçinden gelmeli...
Hücrelerine kadar hissetmeli, dna"larına kadar bilmeli insan!
Düşünerek emin olunmaz, bir anda ya olunur ya olunmaz.
Bir de şu yakın geçmiş duvarları olmasa, kafa da hiç karışmaz ya, olsun!
Oysa bazen tek bir söze ya da bir bakışa yıkılır bütün duvarlar...
Kek yapmayı da öğrenmek lazım aslında bi ara!
Sabahları uyandığımda "günaydın sevgilim" mesajları görmek istiyorum
telefonumda. Gün içinde özlediğim birisi olsun istiyorum. Özlemek istiyorum
birini. Çok özlersem dayanamayıp gidip sarılmak istiyorum. Dayanamamak
istiyorum!
Çalışırken, düşünmek istiyorum sonra onu! Aklımda olduğu için gülümsemek
istiyorum ara ara... Gülümsediğim için daha çok çalışmak...
Birini sevmek istiyorum; hiç kimseyi sevmediğim gibi, biri sevsin istiyorum
beni, hiç sevilmediğim gibi...
Biri o kadar çok sevsin ki beni, hatalarımı da sevsin istiyorum!
O kadar çok sevsin ki; hata yapmaktan ödüm kopsun!
Kıskansın istiyorum biri beni! Sorsun istiyorum "neredesin" diye, "Hımm kim
aradı bakayım" diye! Ben sormam ama, korkmasın. O sorsun!
"Biliyo musun ne oldu?" ile başlayan heyecanlı cümlelerimin sonuna kadar
tahammül etsin istiyorum biri bana. Mutlaka ipe sapa gelmez bir şey
olmuştur ama dinlesin sonuna kadar. Ya bi yavru kedi macerası ya da işte
ona benzer bir şeyler olmuştur. Ben de her seferinde sanki bahçeyi
kazmışımda hazine bulmuşum gibi heyecanla ve öneminin üzerine basa basa
anlatırım ya, dinlesin işte. "Ya, evet, çok mühim bir şeyler olmuş" falan
desin bi de sonunda...
Şimdi ben istesem İstiklal caddesinde birinin elini tutup gezemem mi?
İstesem benimle birlikte çekirdek çitleyip aynı anda film seyretmeyi de
başarabilecek birini bulamam mı bi arasam?
Şimdi ben yalnız olmak istemesem, yalnız olur ve bunları da yazıyor
olurmuydum?
Hiç sanmam!
Birinin elini tutmakla, birinin elini, sıkı sıkı tutmak arasında çok fark
var!
Ya tutarsın ya da tutmazsın ya da, tutmuş gibi yaparsın işte.
Ben yapmam!
Bunu zaten bilirsin.
Kimin elini tutacağını yani.
Deneyerek bulmazsın.
Sadece bilirsin.
Bilmek!
Açıklaması yok.
Ve ben elini sıkı sıkı tutmayacağımı bildiğim hiç kimseyle İstiklal
caddesine gitmeyeceğim!
Heyecanla ve özene bezene olmadıktan sonra kimseye yemek yapmayacağım!
Repliklerin bir anlamı yoksa, kimseyle film seyretmeyeceğim.
Zaten çekirdeği unutsun bile, asla olmaz!
Birinin kadını olmak istiyor canım; biraz korunmak, biraz şımarmak...
Çekirdek mutlaka olsun!
Yazan : Yasemin Pulat
Bağlanmak yok hiçbirşeye / Can Yücel..
Bağlanmayacaksın bir şeye öyle körü körüne."O olmazsa yaşayamam." demeyeceksin.
Demeyeceksin işte. Yaşarsın çünkü.
Öyle beylik laflar etmeye gerek yok ki.
Çok sevmeyeceksin mesela. O daha az severse kırılırsın.
Ve zaten genellikle o daha az sever seni
Senin o'nu sevdiğinden. Çok sevmezsen çok acımazsın.
Çok sahiplenmeyince çok ait de olmazsın hem.
Çalıştığın binayı masanı telefonunu kartvizitini...
Hatta elini ayağını bile çok sahiplenmeyeceksin.
Senin değillermiş gibi davranacaksın.
Hem hiçbir şeyin olmazsa kaybetmekten de korkmazsın.
Onlarsız da yaşayabilirmişsin gibi davranacaksın.
Çok eşyan
olmayacak mesela evinde. Paldır küldür yürüyebileceksin.
İlle de bir şeyleri sahipleneceksen
Çatıların gökyüzüyle birleştiği yerleri sahipleneceksin.
Gökyüzünü sahipleneceksin Güneşi ayı yıldızları...
Mesela kuzey yıldızı senin yıldızın olacak.
"O benim."
diyeceksin. Mutlaka sana ait olmasını istiyorsan bir Şeylerin...
Mesela gökkuşağı senin olacak.
İlle de bir şeye ait olacaksan renklere ait
olacaksın.
Mesela turuncuya ya da pembeye.
Ya da cennete ait olacaksın.
Çok sahiplenmeden
Çok ait olmadan yaşayacaksın.
Hem
her an avuçlarından kayıp gidecekmiş gibi Hem
de hep senin
kalacakmış gibi hayat. İlişik yaşayacaksın.
Ucundan tutarak...
Can Yücel
Her Şey Sende Gizli / Can Yücel
Yerin seni çektiği kadar ağırsın,
Kanatların çırpındığı kadar hafif..
Kalbinin attığı kadar canlısın,
Gözlerinin uzağı gördüğü kadar genç...
Sevdiklerin kadar iyisin, Nefret ettiklerin kadar kötü..
Ne renk olursa olsun kaşın gözün,
Karşındakinin gördüğüdür rengin..
Yaşadıklarını kar sayma:
Yaşadığın kadar yakınsın sonuna; ne kadar yaşarsan yaşa,
Sevdiğin kadardır ömrün..
Gülebildiğin kadar mutlusun.
Üzülme bil ki ağladığın kadar güleceksin
Sakın bitti sanma her şeyi,
Sevdiğin kadar sevileceksin.
Güneşin doğuşundadır doğanın sana verdiği değer
Ve karşındakine değer verdiğin kadar inansın.
Bir gün yalan söyleyeceksen eğer;
Bırak karşındaki sana güvendiği kadar inansın.
Ay ışığındadır sevgiliye duyulan hasret,
Ve sevgiline hasret kaldığın kadar ona yakınsın.
Unutma yağmurun yağdığı kadar ıslaksın,
Güneşin seni ısıttığı kadar sıcak.
Kendini yalnız hissetiğin kadar yalnızsın
Ve güçlü hissettiğin kadar güçlü.
Kendini güzel hissettiğin kadar güzelsin..
İşte budur hayat!
İşte budur yaşamak,
Bunu hatırladığın kadar yaşarsın
Bunu unuttuğunda aldığın her nefes kadar üşürsün
Ve karşındakini unuttuğun kadar çabuk unutulursun
Çiçek sulandığı kadar güzeldir,
Kuşlar ötebildiği kadar sevimli,
Bebek ağladığı kadar bebektir.
Ve herşeyi öğrendiğin kadar bilirsin bunu da öğren,
Sevdiğin kadar sevilirsin...
Öğrendim ki... / ATAOL BEHRAMOĞLU
Öğrendim ki...Kimseyi sizi sevmeye zorlayamazsınız.
Kendinizi sevilecek insan yapabilirsiniz,
Gerisini karşı tarafa bırakırsınız.
Öğrendim ki...
Güveni geliştirmek yıllar alıyor,
Yıkmak bir dakika.
Öğrendim ki...
Hayatında nelere sahip olduğun değil
Kiminle olduğun önemli.
Öğrendim ki...
Sevimlilik yaparak 15 dakika kazanmak mümkün
Ama sonrası için bir şeyler bilmek gerek.
Öğrendim ki...
Kendini en iyilerle kıyaslamak değil
Kendi en iyinle kıyaslamak sonuç getirir.
Öğrendim ki...
İnsanların başına ne geldiği değil
O durumda ne yaptıkları önemli.
Öğrendim ki...
Ne kadar küçük dilimlersen dilimle
Her işin iki yüzü var.
Öğrendim ki...
Olmak istediğim insan olabilmem
Çok vakit alıyor.
Öğrendim ki...
Karşılık vermek
Düşünmekten çok daha basit.
Öğrendim ki...
Bütün sevdiklerinle iyi ayrılman gerek
Hangisi son görüşme olacak bilemiyorsun.
Öğrendim ki...
'Bittim' dediğin andan itibaren
Pilinin bitmesine daha çok var.
Öğrendim ki...
Sen tepkilerini kontrol edemezsen
Tepkilerin hayatını kontrol eder.
Öğrendim ki...
Kahraman dediğimiz insanlar
Bir şey yapılması gerektiğinde
Yapılması gerekeni
Şartlar ne olursa olsun yapanlar.
Öğrendim ki...
Affetmeyi öğrenmek deneyerek oluyor.
Öğrendim ki...
Bazı insanlar sizi çok seviyor
Ama bunu nasıl göstereceğini bilemiyor.
Öğrendim ki...
Ne kadar ilgi ve ihtimam gösterseniz
Bazıları hiç karşılık vermiyor.
Öğrendim ki...
Para ucuz bir başarı.
Öğrendim ki...
En iyi arkadaşla sıkıcı an olmaz.
Öğrendim ki...
Düştüğün anda seni tekmeleyeceğini düşündüklerinden bazıları
Kaldırmak için elini uzatır.
Öğrendim ki...
İki insan aynı şeye bakıp
Tamamen farklı şeyler görebilir.
Öğrendim ki...
Aşık olmanın ve aşkı yaşamanın çok çeşidi vardır.
Öğrendim ki...
Her şartta kendisiyle dürüst kalanlar
Daha uzun yol yürüyor.
Öğrendim ki...
Hiç tanımadığın insanlar,
iki saat içinde,
senin hayatını değiştirir.
Öğrendim ki...
Anlatmak ve yazmak ruhu rahatlatır.
Öğrendim ki...
Duvarda asılı diplomalar
İnsanı insan yapmaya yetmez.
Öğrendim ki...
Aşk kelimesi ne kadar çok kullanılırsa, anlam yükü o kadar azalır.
Öğrendim ki...
Karşısındakini kırmamak ve inançlarını savunmak arasında çizginin
nereden geçtiğini bulmak zor.
Öğrendim ki...
Gerçek arkadaşlar arasına mesafe girmez.
Gerçek aşkların da!
Öğrendim ki...
Tecrübenin kaç yaşgünü partisi yaşadığınızla ilgisi yok,
Ne tür deneyimler yaşadığınızla var.
Öğrendim ki...
Aile hep insanın yanında olmuyor.
Akrabanız olmayan insanlardan ilgi, sevgi ve güven öğrenebiliyorsunuz.
Aile her zaman biyolojik değil.
Öğrendim ki...
Ne kadar yakın olursa olsunlar
En iyi arkadaşlar da ara sıra üzebilir.
Onları affetmek gerekir.
Öğrendim ki...
Bazen başkalarını affetmek yetmiyor.
Bazen insanın kendisini affedebilmesi gerekiyor.
Öğrendim ki...
Yüreğiniz ne kadar kan ağlarsa ağlasın
Dünya sizin için dönmesini durdurmuyor.
Öğrendim ki...
Şartlar ve olaylar,
Kim olduğumuzu etkilemiş olabilir.
Ama ne olduğumuzdan kendimiz sorumluyuz.
Öğrendim ki...
İki kişi münakaşa ediyorsa,
Bu birbirlerini sevmedikleri anlamına gelmez.
Etmemeleri de sevdikleri anlamına gelmez.
Öğrendim ki...
Her problem kendi içinde bir fırsat saklar.
Ve problem, fırsatın yanında cüce kalır.
Öğrendim ki...
Sevgiyi çabuk kaybediyorsun, pişmanlığın uzun yıllar sürüyor
ATAOL BEHRAMOĞLU
GİDEN'E
Senden her vazgeçişimde, artık bu sayfa tamamen kapandı dediğimde, alıştığımda senden kalan boşluğa, tam da ileriye bakmayı beceriyorken bazen nasıl oluyor da canlandırıyorsun kendini? Nasıl oluyor da hissediyorsun seni öldürmek üzere olduğumu...? bana ilginç gelen tek şey bu... Aramızda var olan ama bugüne kadar ikimzinde çözemediği bir çekim mi var? ... ilk gidişinde de böyle olmuştu. "tamam artık bu herşeyiyle kapandı" dediğimde çıkıvermiştin karşıma tekrar. Unutmuyorum o akşamı. Odama çekilip kitabımı okuyorken, çalan telefona pek aldırmamıştım... "kim olacak ki bu saatte" gibisinden şaşkınlığı belirten bir duygu belirmişti beynimde. Açtığımda telefonu sendin karşımdaki. "neyapıyorsun" diye sorduğunda, şaşkınlığım biraz daha artmıştı. "tam da seni öldürmek üzereydim" diyemezdim. Sanki bir acelen varmış gibi hızlı hızlı dökülüveriyordu ağzından sözler... "tek istediğim sensin, deliler gibi özledim seni" dediğinde, elimdeki kitabın az önce okuduğum bir cümlesi çarpmıştı gözüme; "Görmüyor musun? Bocalıyor insan, aranıyor hep,yer değiştiriyor, yükünü atmak ister gibi..." telefonum çalmadan birkaç saniye önce okuduğum bu sözde canlanmıştın birden. Susuyordum... Oysa sen gurur yapıp ağırdan aldığımı düşünüyordun, çoktan pişman olmuştum söylediklerim için. Atamıyordun çünkü "yükünü"... sana belli etmesem de heyecanlandırmştın beni. ama bu heyecanı paylaşamazdım senle. Biliyordum çünkü yine kayıplara karışacağını...
O kaybettiğin neşeyi, o çok eskiler de kalmış mutluluğu özlüyordun sen aslında. Ben sana, o anlarını hatırlatmaktan öteye gitmeyen birisiydim sadece. Bunu sen de biliyordun, başlamakla bitirmek arasında kaldığın o sayısız günlerin, bir türlü kurtulamadığın bu tutarsızlığın sebebi de buydu işte, sen beni değil bende hatırladığın o eski neşeyi, o deli dolu günlerini özlüyordun... Ama bilirsin sen; benim için ya hep ya hiçtir... ya tam vardır ya da hiç yoktur... O yüzden beni yok sayman için elimden geleni yaptım. Bunu içim kanaya kanaya yaptım. Mecburdum buna, çünkü ben bir saniye olsun kalamazdım senin olduğun yerde, ben senin gel-git seanslarının içinde mutlu olamazdım. O akşam telefonda ağzından dökülen hiçbir şeyi yaşatamadın bana. Çünkü sen o akşam benimle değil, düşlerinle konuşuyordun. Beni düşlerinle eşitlemek istediğinde ise hiç başaramıyordun bunu... Başarsaydın eğer; kendini şimdilerde kaçırdığın gibi yok etmek zorunda kalmayacaktın. Belki de hiç unutulmayacaktın...
Benim de hisettiğim bir şey var, seninkinden farklı.... sen nasıl unutulmaya- hatırlanmamaya yüz tuttuğunda, bunu fark edip kendini birşekilde hatırlatıyorsan; Ben de sana, sen de var olan bir şeyi hatırlatıyorum bu günlerde. Sen pişmansın... Bunu hissediyorum. Vicdanın soluğunu kesiyor bazı geceler... ve o, zamanında atamadığın yükün daha da artmış gibi... yoksa neden kendini öyle yada böyle hatırlatmak zorunda kalasın ki? her şey bitmişken... bitti kelimesinin hakkını tam olarak vermişken... ve bir mucize olmadan, bir araya gelmemizin imkansız olduğunu bile bile kendini neden hatırlatasın ki? ! işte senin belirli aralıklarla, farklı yollarla kendini ortaya çıkarma gerekçen bu... rahat değilsin.. istediğin gibi gitmiyor hayat. Benim bunu bildiğimi, bunu hissettiğimi biliyorsun. Anlıyorsun bunu. Tetiktesin o yüzden. Bir yanın o mucizenin gerçekleşmesi için duacıyken, bir yanın da (nispeten kendi güçlü hissettiğin zamanlar) bu nasıl olsa olmaz, hayata geçmez, hatalarımı kabullenip önüme bakmalıyım diyor. Bunu uzun bir süre başaramazsın. Çünkü vicdan sızısı insanı kolay kolay terk etmez. O yüzden önüne bakmayı beceremediğin her an, aklına o mucizenin gerçekleşmesi için ettiğin dualar gelecek, tazelenecek dün'ler... ve günden güne artan o yükünü boşaltmadıkça önüne bakamayacaksın. Baksan bile ileriye doğru bir adım atamazsın. Çünkü tutuyorum seni! Vicdanın oldum içine girdim. Ben olmasam bile benim duygularımdır ya da senin yok ettiğin anlamsız kıldığın umutlarımdır her gece soluğunu kesen, vicdanın olup içine giren.... Uykularını kemirip de kendini bana hatırlatmana sebep olan belki de benim....? işte bu yüzden YOKLUĞUMLA İYİ GEÇİNMEYE BAK!
O kaybettiğin neşeyi, o çok eskiler de kalmış mutluluğu özlüyordun sen aslında. Ben sana, o anlarını hatırlatmaktan öteye gitmeyen birisiydim sadece. Bunu sen de biliyordun, başlamakla bitirmek arasında kaldığın o sayısız günlerin, bir türlü kurtulamadığın bu tutarsızlığın sebebi de buydu işte, sen beni değil bende hatırladığın o eski neşeyi, o deli dolu günlerini özlüyordun... Ama bilirsin sen; benim için ya hep ya hiçtir... ya tam vardır ya da hiç yoktur... O yüzden beni yok sayman için elimden geleni yaptım. Bunu içim kanaya kanaya yaptım. Mecburdum buna, çünkü ben bir saniye olsun kalamazdım senin olduğun yerde, ben senin gel-git seanslarının içinde mutlu olamazdım. O akşam telefonda ağzından dökülen hiçbir şeyi yaşatamadın bana. Çünkü sen o akşam benimle değil, düşlerinle konuşuyordun. Beni düşlerinle eşitlemek istediğinde ise hiç başaramıyordun bunu... Başarsaydın eğer; kendini şimdilerde kaçırdığın gibi yok etmek zorunda kalmayacaktın. Belki de hiç unutulmayacaktın...
Benim de hisettiğim bir şey var, seninkinden farklı.... sen nasıl unutulmaya- hatırlanmamaya yüz tuttuğunda, bunu fark edip kendini birşekilde hatırlatıyorsan; Ben de sana, sen de var olan bir şeyi hatırlatıyorum bu günlerde. Sen pişmansın... Bunu hissediyorum. Vicdanın soluğunu kesiyor bazı geceler... ve o, zamanında atamadığın yükün daha da artmış gibi... yoksa neden kendini öyle yada böyle hatırlatmak zorunda kalasın ki? her şey bitmişken... bitti kelimesinin hakkını tam olarak vermişken... ve bir mucize olmadan, bir araya gelmemizin imkansız olduğunu bile bile kendini neden hatırlatasın ki? ! işte senin belirli aralıklarla, farklı yollarla kendini ortaya çıkarma gerekçen bu... rahat değilsin.. istediğin gibi gitmiyor hayat. Benim bunu bildiğimi, bunu hissettiğimi biliyorsun. Anlıyorsun bunu. Tetiktesin o yüzden. Bir yanın o mucizenin gerçekleşmesi için duacıyken, bir yanın da (nispeten kendi güçlü hissettiğin zamanlar) bu nasıl olsa olmaz, hayata geçmez, hatalarımı kabullenip önüme bakmalıyım diyor. Bunu uzun bir süre başaramazsın. Çünkü vicdan sızısı insanı kolay kolay terk etmez. O yüzden önüne bakmayı beceremediğin her an, aklına o mucizenin gerçekleşmesi için ettiğin dualar gelecek, tazelenecek dün'ler... ve günden güne artan o yükünü boşaltmadıkça önüne bakamayacaksın. Baksan bile ileriye doğru bir adım atamazsın. Çünkü tutuyorum seni! Vicdanın oldum içine girdim. Ben olmasam bile benim duygularımdır ya da senin yok ettiğin anlamsız kıldığın umutlarımdır her gece soluğunu kesen, vicdanın olup içine giren.... Uykularını kemirip de kendini bana hatırlatmana sebep olan belki de benim....? işte bu yüzden YOKLUĞUMLA İYİ GEÇİNMEYE BAK!
Michel Fugain - Une Belle Histoire
c'est un beau roman
c'est une belle histoire
c'est une romance d'aujourd'hui
il rentrait chez lui, là-haut vers le brouillard
elle descendait dans le midi, le midi
ils se sont trouvés au bord du chemin
sur l'autoroute des vacances
c'était sans doute un jour de chance
ils avaient le ciel à portée de main
un cadeau de la providence
alors, pourquoi penser aux lendemains
ils se sont cachés dans un grand champ de blé
se laissant porter par le courant
se sont raconté leurs vies qui commençaient
ils n'étaient encore que des enfants, des enfants
qui s'étaient trouvés au bord du chemin
sur l'autoroute des vacances
c'était sans doute un jour de chance
qui cueillirent le ciel au creux de leur main
comme on cueille la providence
refusant de penser aux lendemains
c'est un beau roman
c'est une belle histoire
c'est une romance d'aujourd'hui
il rentrait chez lui, là-haut vers le brouillard
elle descendait dans le midi, le midi
ils se sont quittés au bord du matin
sur l'autoroute des vacances
c'était fini le jour de chance
ils reprirent alors chacun leur chemin
saluèrent la providence
en se faisant un signe de la main
il rentra chez lui, là-haut vers le brouillard
elle est descendue là-bas dans le midi
c'est un beau roman
c'est une belle histoire
c'est une romance d'aujourd'hui
Metallica / Nothing Else Matters
So close no matter how far
Ne kadar uzak olsak da çok yakınız
Couldn`t be much more from the heart
Daha yürekten olamazdım
Forever trusting who we are
Daima kim olduğumuza güveniyorum
And nothing else matters
Ve başka hiçbir şey önemli değil
Never opened myself this way
Kendimi hiç bu şekilde açmamıştım
Life is ours, we live it our way
Hayat bizim, onu bildiğimiz gibi yaşıyoruz
All these words I don`t just say
Tüm bu sözleri söylemiş olmak için söylemiyorum
And nothing else matters
Ve başka hiçbir şey önemli değil
Trust I seek and I find in you
Güveni sende arıyor ve buluyorum
Every day for us something new
Her gün bizim için yeni bir şey
Open mind for a different view
Farklı bir görüşe açık bir zihin
And nothing else matters
Ve başka hiçbir şey önemli değil
Never cared for what they do
Ne yaptıklarını hiç umursamadım
Never cared for what they know
Ne bildiklerini hiç umursamadım
But I know
Ama biliyorum
So close no matter how far
Ne kadar uzak olsak da çok yakınız
Couldn`t be much more from the heart
Daha yürekten olamazdım
Forever trusting who we are
Daima kim olduğumuza güveniyorum
And nothing else matters
Ve başka hiçbir şey önemli değil
Never cared for what they do
Ne yaptıklarını hiç umursamadım
Never cared for what they know
Ne bildiklerini hiç umursamadım
But I know
Ama biliyorum
Never opened myself this way
Kendimi hiç bu şekilde açmamıştım
Life is ours, we live it our way
Hayat bizim, onu bildiğimiz gibi yaşıyoruz
All these words I don`t just say
Tüm bu sözleri söylemiş olmak için söylemiyorum
And nothing else matters
Ve başka hiçbir şey önemli değil
Trust I seek and I find in you
Güveni sende arıyor ve buluyorum
Every day for us something new
Her gün bizim için yeni bir şey
Open mind for a different view
Farklı bir görüşe açık bir zihin
And nothing else matters
Ve başka hiçbir şey önemli değil
Never cared for what they say
Ne dediklerini hiç umursamadım
Never cared for games they play
Oynadıkları oyunları hiç umursamadım
Never cared for what they do
Ne yaptıklarını hiç umursamadım
Never cared for what they know
Ne bildiklerini hiç umursamadım
And I know
Ve biliyorum
So close no matter how far
Ne kadar uzak olsak da çok yakınız
Couldn`t be much more from the heart
Daha yürekten olamazdım
Forever trusting who we are
Daima kim olduğumuza güveniyorum
No nothing else matters
Hayır, başka hiçbir şey önemli değil
Ne kadar uzak olsak da çok yakınız
Couldn`t be much more from the heart
Daha yürekten olamazdım
Forever trusting who we are
Daima kim olduğumuza güveniyorum
And nothing else matters
Ve başka hiçbir şey önemli değil
Never opened myself this way
Kendimi hiç bu şekilde açmamıştım
Life is ours, we live it our way
Hayat bizim, onu bildiğimiz gibi yaşıyoruz
All these words I don`t just say
Tüm bu sözleri söylemiş olmak için söylemiyorum
And nothing else matters
Ve başka hiçbir şey önemli değil
Trust I seek and I find in you
Güveni sende arıyor ve buluyorum
Every day for us something new
Her gün bizim için yeni bir şey
Open mind for a different view
Farklı bir görüşe açık bir zihin
And nothing else matters
Ve başka hiçbir şey önemli değil
Never cared for what they do
Ne yaptıklarını hiç umursamadım
Never cared for what they know
Ne bildiklerini hiç umursamadım
But I know
Ama biliyorum
So close no matter how far
Ne kadar uzak olsak da çok yakınız
Couldn`t be much more from the heart
Daha yürekten olamazdım
Forever trusting who we are
Daima kim olduğumuza güveniyorum
And nothing else matters
Ve başka hiçbir şey önemli değil
Never cared for what they do
Ne yaptıklarını hiç umursamadım
Never cared for what they know
Ne bildiklerini hiç umursamadım
But I know
Ama biliyorum
Never opened myself this way
Kendimi hiç bu şekilde açmamıştım
Life is ours, we live it our way
Hayat bizim, onu bildiğimiz gibi yaşıyoruz
All these words I don`t just say
Tüm bu sözleri söylemiş olmak için söylemiyorum
And nothing else matters
Ve başka hiçbir şey önemli değil
Trust I seek and I find in you
Güveni sende arıyor ve buluyorum
Every day for us something new
Her gün bizim için yeni bir şey
Open mind for a different view
Farklı bir görüşe açık bir zihin
And nothing else matters
Ve başka hiçbir şey önemli değil
Never cared for what they say
Ne dediklerini hiç umursamadım
Never cared for games they play
Oynadıkları oyunları hiç umursamadım
Never cared for what they do
Ne yaptıklarını hiç umursamadım
Never cared for what they know
Ne bildiklerini hiç umursamadım
And I know
Ve biliyorum
So close no matter how far
Ne kadar uzak olsak da çok yakınız
Couldn`t be much more from the heart
Daha yürekten olamazdım
Forever trusting who we are
Daima kim olduğumuza güveniyorum
No nothing else matters
Hayır, başka hiçbir şey önemli değil
Sen şimdi "su olduğunu" düşün...
Bir an için sen su oldugunu düsün. Su denli özel, su denli yararli ve su denli çok, tükenmez... Inaniyorum ki gerçekten de öylesin. Ama ister çesmelerden dökül, ister göklerden yag, ister nehirler dolusu ak; dibi olmayan bir kovayi dolduramazsin. Yani seni dinlemeyenlere sesini duyuramazsin. Unutma daha çok bagirdiginda daha çok dinlenmezsin, gürültünün parçasi olursun yalnizca!... Suyun yaninda olanlar suyu en az içenlerdir. Çünkü"Su nasilsa burada, gerek yok ki suyu kana kana içmeye" diye düsünürler.. Tipki, sesini sürekli duyanlarin seni dinlemedikleri gibi! Ormandaki hiçbir hayvan, irmagin gürültüler koparan yerinden su içmeye çalismadi simdiye dek. Hepsi, hep sabahin en sakin anini bekledi; suyun durgun yerlerini bulabilmek için. Gittiler ve sakin sakin gereksinimlerini giderdiler. Onlar için en uygun olan kendi istedikleri zamandi. Sen hep bir su oldugunu düsün. Su gibi güzel, su gibi vazgeçilmez... Ve su gibi yasam kaynagi oldugunu düsün. Ama su gibi yasatici ol. Su gibi yikici, sürükleyici ve öldürücü degil!.. Suysan tarlalarini basma insanlarin, yuvalarini yikma, ocaklarini söndürme; sana "felaket" denmesin! Suysan bir bardaga sigabil ki damarlara girebilesin!..
Su gibi özel, su gibi güzel, su gibi yararli, su gibi gerekli ve su gibi bitmez tükenmez oldugunu da unutma. Ayrica su gibi sakin olabilecegin gibi, su gibi de "kiyametler" koparici olabilecegini unutma... Vadiler varken önünde ve ovalar varken, yayilabilecegin küçük irmaklara ayirabiliyorsan kendini ve bardaklara bölebiliyorsan, yasam verirsin çevrene. Yoksa hep duyulmayan, dinlenmeyen, korkulan ve kaçilan olursun seller, afetler gibi. Tercih elindeydi hep ve hep "senin" ellerinde olacak... Ya tutmayi ögreneceksin dilini ya da hiç durmadan konustugun için, yalnizca bombos ve anlamsiz sesler çikartan birisi oldugunu zannettireceksin çevrendeki insanlara! Ama yapman gereken su degil mi?
Düsüneceksin ne zaman ne söyleyecegini. Düsüneceksin kimin dinleyip dinlemedigini, kimin anlayip anlamadigini. Düsüneceksin anlatmak istediklerinin ne kadarini anlatabildigini... Hatta anlayanlarin anladiklarinin da senin anlattiklarinin ne kadari oldugunu düsüneceksin... Konusmak için en uygun zamani bekleyecek, en az ama en uygun sözcükleri seçmeye çalisacaksin... Yolcularin, önceden aldiklari biletleri ceplerinde oldugu halde, saatlerini kontrol ederek, zaman yaklastiginda, vapurun kalkacagi iskelede hazir olmalari gibi, sen de fikrini bildirecegin kisinin " kiyiya yanasmasini" bekleyeceksin!.. Demeyeceksin " Ben canim isteyince giderim iskeleye, vapur da o saniyede gelmek zorunda!.." Demeyeceksin " Ben aklima geleni geldigi biçimde söylerim. Karsimdaki de degil duymak degil dinlemek, anlattigimdan bile fazlasini anlamak zorunda.." Keske öyle olsaydi. Keske hakli olsaydin, ama maalesef degil... Agzini açip "Selaleden dökülen suyu" içmeye çalisan bir tavsan gördün mü hiç?... Ya da önüne çikan agaçlari bile sürükleyen bir selden susuzluk gidermeye ugrasan bir ceylan gördün mü? Kaplanlar bile içebilmek için suyun durulmasini bekler; beyni olan her canli gibi! Hadi... Sen simdi " su oldugunu" düsün ve kendini " su gibi " hisset... Su gibi özel, su gibi güzel, su gibi berrak, su gibi yararli... Su gibi yasam kaynagi ve su gibi bitmez tükenmez oldugunu animsa... Ama yine su gibi " küçük bir bardagin içine" sigdir ki kendini girebilmeyi ögren insanlarin damarlarina. Yasam ver... Vazgeçilmez ol!...
Su gibi özel, su gibi güzel, su gibi yararli, su gibi gerekli ve su gibi bitmez tükenmez oldugunu da unutma. Ayrica su gibi sakin olabilecegin gibi, su gibi de "kiyametler" koparici olabilecegini unutma... Vadiler varken önünde ve ovalar varken, yayilabilecegin küçük irmaklara ayirabiliyorsan kendini ve bardaklara bölebiliyorsan, yasam verirsin çevrene. Yoksa hep duyulmayan, dinlenmeyen, korkulan ve kaçilan olursun seller, afetler gibi. Tercih elindeydi hep ve hep "senin" ellerinde olacak... Ya tutmayi ögreneceksin dilini ya da hiç durmadan konustugun için, yalnizca bombos ve anlamsiz sesler çikartan birisi oldugunu zannettireceksin çevrendeki insanlara! Ama yapman gereken su degil mi?
Düsüneceksin ne zaman ne söyleyecegini. Düsüneceksin kimin dinleyip dinlemedigini, kimin anlayip anlamadigini. Düsüneceksin anlatmak istediklerinin ne kadarini anlatabildigini... Hatta anlayanlarin anladiklarinin da senin anlattiklarinin ne kadari oldugunu düsüneceksin... Konusmak için en uygun zamani bekleyecek, en az ama en uygun sözcükleri seçmeye çalisacaksin... Yolcularin, önceden aldiklari biletleri ceplerinde oldugu halde, saatlerini kontrol ederek, zaman yaklastiginda, vapurun kalkacagi iskelede hazir olmalari gibi, sen de fikrini bildirecegin kisinin " kiyiya yanasmasini" bekleyeceksin!.. Demeyeceksin " Ben canim isteyince giderim iskeleye, vapur da o saniyede gelmek zorunda!.." Demeyeceksin " Ben aklima geleni geldigi biçimde söylerim. Karsimdaki de degil duymak degil dinlemek, anlattigimdan bile fazlasini anlamak zorunda.." Keske öyle olsaydi. Keske hakli olsaydin, ama maalesef degil... Agzini açip "Selaleden dökülen suyu" içmeye çalisan bir tavsan gördün mü hiç?... Ya da önüne çikan agaçlari bile sürükleyen bir selden susuzluk gidermeye ugrasan bir ceylan gördün mü? Kaplanlar bile içebilmek için suyun durulmasini bekler; beyni olan her canli gibi! Hadi... Sen simdi " su oldugunu" düsün ve kendini " su gibi " hisset... Su gibi özel, su gibi güzel, su gibi berrak, su gibi yararli... Su gibi yasam kaynagi ve su gibi bitmez tükenmez oldugunu animsa... Ama yine su gibi " küçük bir bardagin içine" sigdir ki kendini girebilmeyi ögren insanlarin damarlarina. Yasam ver... Vazgeçilmez ol!...
12 Aralık 2008 Cuma
Gülten Akin - Uzun Yagmurlardan Sonra
UZUN YAĞMURLARDAN SONRA
Sen yağmurlu günlere yakışırsın
Yollar çeker uzak dağlar çeker uzak evler
Islanan yapraklar gibi yüzün ışır
Işırsa beni unutma
Alır yürür sıcak mavisi gökyüzünün
Kuşlar döner uzun yağmurlardan sonra bir gün
Bir yer sızlar yanar içinde büsbütün
Her şeye rağmen ellerin üşür
Üşürse beni unutma
Yeni dostlar yeni rüzgarlar gelir geçer
Yosun muydum kaya mıydım nasıl unuturlar
Kahredersin başın önüne düşer Düşerse beni unutma
Gülten AKIN
Sen yağmurlu günlere yakışırsın
Yollar çeker uzak dağlar çeker uzak evler
Islanan yapraklar gibi yüzün ışır
Işırsa beni unutma
Alır yürür sıcak mavisi gökyüzünün
Kuşlar döner uzun yağmurlardan sonra bir gün
Bir yer sızlar yanar içinde büsbütün
Her şeye rağmen ellerin üşür
Üşürse beni unutma
Yeni dostlar yeni rüzgarlar gelir geçer
Yosun muydum kaya mıydım nasıl unuturlar
Kahredersin başın önüne düşer Düşerse beni unutma
Gülten AKIN
11 Aralık 2008 Perşembe
ÇARŞI - GELİYORUZ.
18 yaşında bir delikanlıyı en az 10 sene yararlı olacağını bildiklerinden yok etmeye çalışanlara "İnadına Serdar Kurtuluş" diyerek, GELİYORUZ.
Nobre'nin helal terleriyle oyundan çıktığında boncuk boncuk akıttığı iki damla gözyaşını alkışlayarak, GELİYORUZ.
Biz Ricardinho, Runje, Delgado kötü oynadıkça iyi kumaş olduğunu bilip iyi olacaklarını düşünerek destekleyenlerdeniz. İyi olduğunu bilip de "Beşiktaş faydalanmasın" mantığını güderek "Bunlardan topçu mu olur" diye yazanlara gülerek, GELİYORUZ.
"Seviyoruz" dedikçe "Bunlar kendilerini eğlendiyor" diyenlere "Hodri meydan"ları açarak, GELİYORUZ.
"Her şey galibiyet değildir" mantığını kamuoyuna, gençlere ve tüm meteryalistlere şırınga ederek, GELİYORUZ.
Onun için maçlarımızı TV'den seyrederken gözlerinizi kapatırsınız. Ve ahengi yüksek bir orkestranın çok ve gür sesli "tını"larını duyarsınız. Tüm bunları çekemeyenler vardır ve doğaldır. Kıskananları bilerek,GELİYORUZ.
101. yılda ikinci yarı başındaki 8 puan farktan türlü entrikalar sonucu verilen şampiyonluğu bu seneye hitaben "Tarih tekerrürden ibaretttir" kitabesine "Şampiyonluk öyle alınmaz böyle alınır" sloganlarını hazırlayarak, GELİYORUZ.
Stadımızda küfür yok deyip de en iğrenç pankartları açanlara yol verenleri kınayarak,GELİYORUZ.
15 yaşına kadar şampiyonluk görmemiş bir neslin Beşiktaş aşkına ölümlere körebe oynayışına gözlerimiz dolarak ve dalarak, GELİYORUZ.
Ve sevenler ayrılmaz biliyorsunuz. Tüm insanlar ufak tefek hatalar yapmıştır, anlıyorsunuz. O yüzden fazla güzelde gözümüz yok, ey Azrail... Biz Beşiktaşlılar cehennemden kombine aldık. ORAYA DA GELİYORUZ.
Alen MARKARYAN
fotomaç
8 Aralık 2008 Pazartesi
Camel - Muzik Grubu
Camel, 1963 yılında İngiltere’de kuruldu. Grubun ilk üyeleri arasında klavyeci Peter Bardens, grubun kurucusu, gitaristi, bestecisi, flütçüsü, vokalisti, her şeyi Andrew Latimer, bas gitarist Doug Ferguson ile davulcu Andy Ward vardı. Grup, The Brew ismini değiştirerek sonradan Camel ismini aldıcamel ilk albümü olan came’çıkardıklarında (1963) yeni bir akımın öncülerinde biri oldular.Grup asıl patlamayı ise mirage albümü ile yakaldı. Ancak Camel’ı Camel yapan, progresif bir müzik yapısıyla duyguyu birbirine katarak müzik icra etmesi oldu.Grup, kuruluşundan bu yana pek çok eleman değiştirdi ve 1981’de Andy Ward’un uyuşturucu nedeniyle bagetlerini bırakmaya karar vermesiyle dağıldı. Bir süre turlayan ve konuk müzisyenlerle çalışan Andrew Latimer, grubu 1990’da yeniden topladı. O yıldan bu zamana kadar 4 albüm çıkaran grup 2003’te dünya turnesine çıktı ve bunun «veda turu» olarak açıklanmasıyla hayranlarını üzdü. Zira duyguyu onlar kadar iyi anlatan bir grup, belki önümüzdeki 1970 yıl içerisinde bile gelmeyecekti.Grup, tarihi boyunca pek çok dava ile karşı karşıya geldi. Özellikle 1973 tarihli I Can See Your House from Here isimli albümlerinin çarmıha gerilmiş, uzaydan dünyaya bakmakta olan astronot temali etkileyici kapağı bunun sebeplerinden biriydi. camel’ın mirage albümünde bugün en çok hatırlanan ve dinlenen Camel albümü olup Lady Fantasy gibi efsanevi bir eserle de son bulmaktadır fakat hine bu albüm içersinde bulunan nimrodel adlı parçayıda favoriler arasındaki yerini korur..
Kaynak: lastfm.com.tr
Kaynak: lastfm.com.tr
7 Aralık 2008 Pazar
Sana Bakmak - Yılmaz Erdoğan
her şey yapılabilir
bir beyaz kağıtla
uçak örneğin uçurtma mesela
altına konulabilir
bir ayağı ötekinden kısa olduğu için
sallanan bir masanın
veya şiir yazılabilir
süresi ötekilerden kısa
bir ömür üzerine.
bir beyaz kağıda
her şey yazılabilir
senin dışında
güzelliğine benzetme bulmak zor
sen iyisi mi sana benzemeye çalışan
her şeyden bir gülden bir ilk bir sonbahardan sor
belki tabiattadır çaresi
senin bir çiçeğe bu kadar benzemenin
ve benim
bilinci nasırlı bir bahçıvan çaresizliğim
anlarım bitkiden filan
ama anlatamam
toprağın güneşle konuşmasını
sana çok benzeyen bir çiçek yoluyla
sen bana ışık ver yeter
bende filiz çok
köklerim içimde gizlidir
gelen giden açan soran bere budak yok
bir şiir istersin “içinde benzetmeler olan”
kusura bakma sevgilim
heybemde sana benzeyecek kadar
güzel bir şey yok
uzun bir yoldan gelen
tedariksiz katıksız bir yolcuyum
yaralı yarasız sevdalardan geçtim
koynumda bir beyaz kağıt boşluğu
her şeyi anlattım olan olmayan acıtan sancıtan
bilsem ki sana varmak içindi bütün mola sancıları
bütün stabilize arkadaşlıklar
daha hızlı koşardım
severadım gelirdim
gözlerinin mercan maviliğine
sana bakmak suya bakmaktır
sana bakmak bir mucizeyi anlamaktır
sağa sola bakmadan
yürüdüğüm yollar tanıktır
aşk sorgusunda şahanem
yalnız kelepçeler sanıktır
ne yazsam olmuyor
çünkü bilenler hatırlar
hem yapılmış
hem yapma çiçek satanlar
bahçıvanlar değil tüccarlardır
sen öyle göz
sen öyle toprak
ve güneş ortaklığı
sen teninde cennet kayganlığı iken
sana şiir yazmak ahmaklıktır
bir tek söz kalır dişlerimin arasından
ben sana gülüm derim
gülün ömrü uzamaya başlar
verdiğim bütün sözler sende kalsın isterim
ben sana gülüm derim
gül sana benzediği için
ölümsüz yazdığım bütün şiirler
sana başlayan bir kitap için
önsöz sana bakmak
bir beyaz kağıda bakmaktır
her şey olmaya hazır
sana bakmak suya bakmaktır
gördüğün suretten utanmak
sana bakmak
bütün rastlantıları reddedip
bir mucizeyi anlamaktır
sana bakmak allah’a inanmaktır
Yılmaz Erdoğan
Bütün Mesele Hazır Olmakta - Hamlet - William Shakespeare
Bütün Mesele Hazır Olmakta
Serçenin ölmesinde bile bir bildiği vardır kaderin.Şimdi olacaksa bir şey yarına kalmaz, yarına kalacaksa bugün olmaz.Bütün mesele hazır olmakta.Madem hiçbir insan bırakıp gideceği şeyin gerçekten sahibi olmamış, erken bırakmış ne çıkar, ne olacaksa olsun!
Hamlet'ten
William Shakespeare
Serçenin ölmesinde bile bir bildiği vardır kaderin.Şimdi olacaksa bir şey yarına kalmaz, yarına kalacaksa bugün olmaz.Bütün mesele hazır olmakta.Madem hiçbir insan bırakıp gideceği şeyin gerçekten sahibi olmamış, erken bırakmış ne çıkar, ne olacaksa olsun!
Hamlet'ten
William Shakespeare
Bazen - William Shakespeare
Bazen
Yıldızları süpürürsün, farkında olmadan,
Güneş kucağındadır, bilemezsin.
Bir çocuk gözlerine bakar, arkan dönüktür,
Ciğerinde kuruludur orkestra, duymazsın.
Koca bir sevdadır yaşamakta olduğun, anlamazsın.
Uçar gider, koşsan da tutamazsın...
William Shakespeare
True love by W.Shakespeare
TRUE LOVE
Let me not to the marriage of true minds
Admit impediments. Love is not love
Which alters when it alteration finds,
Or bends with the remover to remove:-
O no! it is an ever-fixed mark
That looks on tempests, and is never shaken;
It is the star to every wandering bark;
Whose worth’s unknown, although his height be taken.
Love’s not Times’s fool, though rosy lips and cheeks
Within his bending sickle’s compass come;
Love alters not with his brief hours and weeks,
But bears it out even to the edge of doom:-
If this be error, and upon me proved,
I never writ, nor no man ever loved.
William Shakespeare
Let me not to the marriage of true minds
Admit impediments. Love is not love
Which alters when it alteration finds,
Or bends with the remover to remove:-
O no! it is an ever-fixed mark
That looks on tempests, and is never shaken;
It is the star to every wandering bark;
Whose worth’s unknown, although his height be taken.
Love’s not Times’s fool, though rosy lips and cheeks
Within his bending sickle’s compass come;
Love alters not with his brief hours and weeks,
But bears it out even to the edge of doom:-
If this be error, and upon me proved,
I never writ, nor no man ever loved.
William Shakespeare
17 Eylül 2008 Çarşamba
62 Tavşanı / Sunay Akın
Denize dusen
bir oyuncaktir Kız Kulesi
soruyorum berber koltugundan
iki ayna arasinda
akip giden goruntume
sair olaniniz hangisi
Pencere tullerine
gelinlik diye sarilan
o kucuk kiz nerede simdi
gemim coktan batti
denize inen tum filikalarıma
erkekler bindi
Duvardaki yangin dugmesini
orten cam parcasiyim
kurtulusun olacaksa
hic dusunme
ayakkabinin topuguyla
kir beni
İnanıyorum uzaylilara
duymaliyim birilerinden
yildizlardan nasil
gorunurdu diye
mahallemizdeki yazlik
sinema
Ogrendim saat kulelerini
kibrit kutularından
bagisla beni
iki dunya savasinin
yasanildigi yuzyilda
nufus cuzdanimdaki 62'den
yaptigim tavsan
Sunay Akın
bir oyuncaktir Kız Kulesi
soruyorum berber koltugundan
iki ayna arasinda
akip giden goruntume
sair olaniniz hangisi
Pencere tullerine
gelinlik diye sarilan
o kucuk kiz nerede simdi
gemim coktan batti
denize inen tum filikalarıma
erkekler bindi
Duvardaki yangin dugmesini
orten cam parcasiyim
kurtulusun olacaksa
hic dusunme
ayakkabinin topuguyla
kir beni
İnanıyorum uzaylilara
duymaliyim birilerinden
yildizlardan nasil
gorunurdu diye
mahallemizdeki yazlik
sinema
Ogrendim saat kulelerini
kibrit kutularından
bagisla beni
iki dunya savasinin
yasanildigi yuzyilda
nufus cuzdanimdaki 62'den
yaptigim tavsan
Sunay Akın
Karne / Cemal Süreya
Ilım günleri gelirdi taraçalar
Uzatırdı mevsimölçerlerini
Tıkabasa yaprak arka pencere
İnsan iki kişiyi sevebilir mi
Onunla aşkımız, o diyorum ona,
Bir kez söylenmiş ve istense de
Bir daha geri alınamaz
Kırıcı sözler gibiydi
Tartışıp dururduk yollarda
Hızla çevirirdi başını
Çiçek aşısı gibi bakardı
Seğirtir karşı kaldırıma
Ötekiyse nasıl incelikli
Türkçe sığmazdı ağzına
Bir ilçeyi sever gibi
Yürürdü odalarda
Parmakları her yana döner
Bir yetenek gibi gelişirdi
Dursuz duraksız güdülerime
Bir şeyler katardı düşüncemsi
Birinin ısırığı bedem şekeri
İç kaslarıyla uçar biri
Yüz kez yırtılmıştır gömleğim
Doksan dokuz kez de dikildi
Kısacası o yıllarda ben
Hayatım karışık çantam gibi
İki kişiyi birden severdim
Karnemde sevinç bir aşk iki.
Şair : Cemal Süreya
Uzatırdı mevsimölçerlerini
Tıkabasa yaprak arka pencere
İnsan iki kişiyi sevebilir mi
Onunla aşkımız, o diyorum ona,
Bir kez söylenmiş ve istense de
Bir daha geri alınamaz
Kırıcı sözler gibiydi
Tartışıp dururduk yollarda
Hızla çevirirdi başını
Çiçek aşısı gibi bakardı
Seğirtir karşı kaldırıma
Ötekiyse nasıl incelikli
Türkçe sığmazdı ağzına
Bir ilçeyi sever gibi
Yürürdü odalarda
Parmakları her yana döner
Bir yetenek gibi gelişirdi
Dursuz duraksız güdülerime
Bir şeyler katardı düşüncemsi
Birinin ısırığı bedem şekeri
İç kaslarıyla uçar biri
Yüz kez yırtılmıştır gömleğim
Doksan dokuz kez de dikildi
Kısacası o yıllarda ben
Hayatım karışık çantam gibi
İki kişiyi birden severdim
Karnemde sevinç bir aşk iki.
Şair : Cemal Süreya
düşünüyorum da, belli olmaz, gün gelir belki - Sheakspear
Sene 695
Düşünüyorum da, belli olmaz, gün gelir belki,
Kusurlarımı gördüğünde kaş çatmaya başlarsın;
Gönlün, düşünüp taşındıktan sonra, der ki,
İyisi mi artık şunun son hesabı kapansın;
Olur ya, bir gün tanımadan geçersin yanımdan,
O güneş misali gözlerinle selam bile vermezsin;
Aşkın, geçmişin kimliğini atmış olur sırtından,
Dilediğince gerekçe bulur takındığı surat için.
İşte o güne karşı alıştırıyorum kendimi şimdiden,
Haddim neyse onun bilincine sığınıyorum;
Gelebilecek yasal dayanaklara karşı senden,
Elimi kaldırıp savunma yapmaya hazırlanıyorum.
Zavallı beni terketmen için yasaların gücü arkanda,
Oysa beni sevmen için bir neden gelmiyor aklıma.
Hadi canım! Kendini bile düşünmeyen sende
Başkasının sevgisine hiç yer olabilir mi!
Sevenlerinin çok olduğunu kabul etmek gerek herhalde,
Oysa senin kimseyi sevmediğin işte besbelli.
Saplanmışsın nedense bana karşı ölümcül bir nefretle,
Kendini zavallı bana zalimlik yapmaktan çekinmiyorsun;
Her şeyden önce şu güzelim çatıyı kuracağın yerde,
Sen onu olamaz göstermek için elinden geleni yapıyorsun.
Fikrimi değiştireyim istiyorsan, değiştir niyetini!
Canım sevgiden daha mı iyi ağırlar insan nefreti,
Anlayışlı ve şefkatli ol, tıpkı göründüğün gibi;
Desinler ki, hiç değilse zavallıya karşı merhametli.
Bir başka sen daha yarat ne olur, bana acıyorsan,
Sık sık düşünürüm yalnız kalınca sen ve hayalin;
Gözlerim ressam rolünü aldı ve sanatın çizgilerle,
Güzelliğinin biçimini gönlümün levhasına çıkardı;
Bedenime gelince, o da bu resmin çerçevesi oldu işte;
Malum, resmin konumundan bilinir usta ressamın sanatı.
Seni olduğu gibi yansıtan resim nerde diyorsan,
Ressamın içine bakıp hünerini orada görmelisin;
Camlarının parlaklığını senin gözlerinden alan,
Göğsümdeki sergide asılı resme ulaşmalısın.
İşte bak, gözler gözler için neler yapıyor!
Gözlerim senin şeklini çizdi, seninkilerse,
Gönlüme açılan birer pencere; güneş de bayılıyor
Onlardan içeri bakmaya, sen varsın diye içerde.
Ama gözlerin sanatında yine de bir eksiklik var:
Gördüklerini çiziyorlar yalnız, yüreği tanımıyorlar.
Ancak o gün anlatabilirim övünçle, nasıl sevdiğimi;
Daha önce kaldıramam başımı, sınarsın diye belki beni.
Didinmekten bitkin düşmüş halde koşarım yatağıma,
Yol yorgunu bedenim artık biraz dinlensin diye;
Kafamda bir yolculuğun daha başladığı andır bu oysa;
Aklın işlemeğe başladığı andır, bedenin işi bittiğinde.
Üşüncelerim, senden uzakta kaldığım o yerden kalkar,
Bir an önce sana ulaşmak için hac yolculuğuna koyulur;
Ağırlaşmış olsa da göz kapaklarım, açıktır ardına kadar,
Körler gibi, derin karanlığa öyle bakar durur.
Ama, işte tam o zaman, ruhumun hayali gözler,
Düşüncelerimin ulaştığı görüntüyü getirir karşıma;
O görüntü ki, korkunç geceye asılı bir mücevher gibi,
Karanlık geceyi güzel, eski yüzünü yeni gösterir bana.
Gün boyu bedenim, her gece aklım, işte böyle,
Ne sana huzur verir bir türlü, ne kendime.
Nasıl mutlu olabilirim ki gece bu8raya döndüğümde,
Bir dakika bile dinlenme fırsatı bulamadıkça;
Gündüzün sıkıntısı gece hiç geçmedikçe,
Gece gündüzle, gündüz geceyle bunaldıkça.
Birbirini altetmeye çalışan bu iki düşman,
Bana işkence etmeye gelince el sıkışıp anlaşıyor;
Ben daha uzak düşerken senden, her geçen an,
Biri işe koşuyor, öteki işten şikayete zorluyor.
Hoşuna gitsin diye, “Ne nakadar parlaksın,” diyorum güne;
“Bulutlar göğü kararttığında, yardım edersin ona;”
Diyorum ki, esmer tenli geceye yaranmak için de,
“Sen aydınlatırsın akşamı, yıldızlar parlamadığında.”
Ama gün geçtikçe uzatıp duruyor çilemi,
Geceyse, her gece, bitirmek bilmiyor derdimi.
Ölümcül bir savaşa tutuşmuş gözümle gönlüm:
Ganimet almışlar ama paylaşamıyorlar seni.
Gönlüme göstermek istemiyor resmini gözüm;
Gönlümse gözüme, nasıl engellersin diyor beni.
Gönlüm tuttturmuş benim hakkım o, diyor,
O bölmeye ulaşamaz birer cam parçası gözler;
Ama hasmı karşı çıkıyor, kendini savunuyor:
Bende, diyor, o güzelim görünümün barındığı yer.
Kimin haklı olduğu artık çıksın diye ortaya,
Kalbimdeki düşüncelerden bir kurul toplanıyor;
Berrak gözün hakkı ve sevgili gönlün payı da
Sonunda artık onların kararıyla belirleniyor.
Buna göre, gözlerime dış görünüşün düşüyor,
Gönlündeki sevgi ise, gönlümün hakkı oluyor.
Anlaşmaya varıldı gözümle gönlüm arasında;
Artık ikisi de birbirine iyilik ediyor durmadan;
Eğer gözüm bir bakışın açlığını çekiyorsa,
Yada sevdalı gönlüm tıkanırsa hıçkırmaktan,
Aşkımın resmiyle gözlerim ziyafet çekiyor kendine,
Ve bu renklerden şölene gönlümü de çağırıyor.
Bir başka seferde gözüm konuk gidiyor gönlüme
Ve aşk düşüncelerini onunla paylaşıyor.
İşte böyle, sen ne kadar uzakta olsan da,
Her zaman benimlesin, ya aşkınla, ya resminle;
Düşüncelerimden öteye gidemezsin nasıl olsa
Ve ben hep onlarlayım, onlarsa hep seninle.
Onlar uykuya dalsa bile, haylimdeki resmin,
Yeter keyfinin gelmesine, hem gönlün hem gözlerin.
Seni sandığa kapatıp kilit vurmadım üstüne,
Çünkü sen, gönlümdek o yumuşak bölmedesin
Ordaymışın gibi geliyor bana olmasan bile
Her zaman dilediğince girip çıkabileceğin yerdesin.
Ama korkuyorum da, çalarlarsa seni diye orda görünce,
Namuslu kişiyi hırsız yapar ödülün böylesi bence.
Zaman geçiyor, diyen saatin vuruşları saydıkça,
Güzelim günün korkunç geceye gömülüşünü gördükçe,
Diri günleri geride kalmış menekşeye baktıkça,
Simsiyah bukleleri gümüş rengi aklar örttükçe;
Geçmişte, sıcak vurmasın diye sürülere kanat germiş,
Ulu ağaçlar şimdi öyle yapraktan yoksun durdukça;
Yazın yemyeşil ekini demet demet bağlanıp dizilmiş,
Ağarmış püskül sakallarıyla, arabalara kondukça;
Senin güzelliğin gelir ister istemez aklıma
Ve bilirim sonunda süpürüp götürecek zaman beni de;
Ne hoşluklar kalıyor, ne güzellikler çünkü yarına,
Ölüp gidiyor hepsi, ötekilerin büyüdüğünü göre göre,
Zaman gelip savurdu mu tırpanını, çare yok gideceğim;
Meğer ki sen arkadan yetişip karşıma dikilesin.
Benim gönlüm ölürse, kendininkini geri alırsın sanma,
Geri istemem demiştin çünkü onu verirken bana.
Hayalinle açık kalsın ağırlaşan göz kapaklarım,
Baksın dursun mu istiyorsun yorgun geceye?
Durmadan bölünsün mü yani sence uykularım,
Sana benzer gölgeler oynaşırken gözlerimin önünde?
Yoksa yanıma kendi yerine ruhunu mu gönderiyorsun,
Yuvasından böyle uzakta, ne yaptığımı gözlesin de.
Ayıplarımı yakalasın, nasıl aylaklık ettiğimi görsün,
Kıskançlığına yön versin, hedef göstersin diye.
Gözlerimi hep açık tutan, benim aşkım aslında;
Benim kendi şaşmaz aşkım yine, dirliğimi bozan,
Durup dinlenmeden bekçilik ettiren senin uğruna.
Senin nöbetindeyim ben, başka yerde sen uyanıkken;
Benden çok uzaklarda, başkalarına çok yakınken.
Ama ne kuşların şarkıları beni şenlendirdi,
Ne tad aldım renk renk çiçekleri koklamaktan
Ne içimden yaz masalları anlatmak geldi,
Ne bu defa şaşıp kaldım zambağın beyazına,
Ne övmeye dilim vardı güldeki acı kırmızıyı;
Senden örnek almışlar, çizgilerini taşıyorlardı
Ama vakit kıştı yine, ve sen yoktun diye,
Hayalinle oynar gibi oynadım onlarla işte.
Daha çok çiçek gördüm, ama bir tane bile yoktu ki,
Senden çalmamış olsun, tatlı kokusunu ya da rengini.
Nasıl söylersin, ey zalim, seni sevmediğimi;
Kendime karşı gelip senden yana çıkarken ben?
Seni düşünmüyor muyum hep, ey insafsız kişi,
Senin uğruna çoktan kendimi bile unutmuşken?
Dost dedğim olmuş mu, seni sevmeyen birine?
Yüz vermediğinin yüzüne gülmüş müyüm ben?
Canın sıkıldığında bana, acıyla inleyerek yine,
Öç almıyor muyum ki ben hemen kendimden?
Hangi erdemi erdem sayıyorum varlığımda,
Sana hizmeti hor görecek kadar kibirliyse?
En iyi yanlarım tapınmıyor mu senin kusuruna,
Hele gözlerin bir kere buyruğunu vermişse?
Yine de, sevdiğim, sürdür nefretini; artık biliyorum;
Görmeyi bilenleri seviyorsun sen; bense körüm.
Bir gün nefret edeceksen benden, şimdi et bari,
Hazır herkes karşı çıkarken her yaptığıma,
Kader üstüme üstüme gelirken, katıl ona haydi;
Olan olduktan sonra, bir de sen çıkma ortaya.
Ah yapma, gönlüm bu acıyı atlattıktan sonra,
Üzüntüyü yendim, derken arkadan çıkıp gelme;
Rüzgarlı gecenin sabahında yağmur olup yağma,
Yıkılmak kaderde varsa, bu işi hiç erteleme.
Beni bırakıp gideceksen, sen olma son ayrılan,
Öteki ufak dertler yapacağını yaptıktan sonra.
Geleceksen başta gel ki bileyim bende baştan,
Ne olurmuş kader var gücüyle vurduğunda insana.
Çünkü, şimdi acı gibi görünen tüm acılar, o zaman,
Seni kaybetmenin yanında, çıkacak acı olmaktan.
Tek bir korku var içimde yalnız: bunların hepsini
Alabilirsin sen bir hamlede ve mahvedebilirsin beni.
Sheakspear
Düşünüyorum da, belli olmaz, gün gelir belki,
Kusurlarımı gördüğünde kaş çatmaya başlarsın;
Gönlün, düşünüp taşındıktan sonra, der ki,
İyisi mi artık şunun son hesabı kapansın;
Olur ya, bir gün tanımadan geçersin yanımdan,
O güneş misali gözlerinle selam bile vermezsin;
Aşkın, geçmişin kimliğini atmış olur sırtından,
Dilediğince gerekçe bulur takındığı surat için.
İşte o güne karşı alıştırıyorum kendimi şimdiden,
Haddim neyse onun bilincine sığınıyorum;
Gelebilecek yasal dayanaklara karşı senden,
Elimi kaldırıp savunma yapmaya hazırlanıyorum.
Zavallı beni terketmen için yasaların gücü arkanda,
Oysa beni sevmen için bir neden gelmiyor aklıma.
Hadi canım! Kendini bile düşünmeyen sende
Başkasının sevgisine hiç yer olabilir mi!
Sevenlerinin çok olduğunu kabul etmek gerek herhalde,
Oysa senin kimseyi sevmediğin işte besbelli.
Saplanmışsın nedense bana karşı ölümcül bir nefretle,
Kendini zavallı bana zalimlik yapmaktan çekinmiyorsun;
Her şeyden önce şu güzelim çatıyı kuracağın yerde,
Sen onu olamaz göstermek için elinden geleni yapıyorsun.
Fikrimi değiştireyim istiyorsan, değiştir niyetini!
Canım sevgiden daha mı iyi ağırlar insan nefreti,
Anlayışlı ve şefkatli ol, tıpkı göründüğün gibi;
Desinler ki, hiç değilse zavallıya karşı merhametli.
Bir başka sen daha yarat ne olur, bana acıyorsan,
Sık sık düşünürüm yalnız kalınca sen ve hayalin;
Gözlerim ressam rolünü aldı ve sanatın çizgilerle,
Güzelliğinin biçimini gönlümün levhasına çıkardı;
Bedenime gelince, o da bu resmin çerçevesi oldu işte;
Malum, resmin konumundan bilinir usta ressamın sanatı.
Seni olduğu gibi yansıtan resim nerde diyorsan,
Ressamın içine bakıp hünerini orada görmelisin;
Camlarının parlaklığını senin gözlerinden alan,
Göğsümdeki sergide asılı resme ulaşmalısın.
İşte bak, gözler gözler için neler yapıyor!
Gözlerim senin şeklini çizdi, seninkilerse,
Gönlüme açılan birer pencere; güneş de bayılıyor
Onlardan içeri bakmaya, sen varsın diye içerde.
Ama gözlerin sanatında yine de bir eksiklik var:
Gördüklerini çiziyorlar yalnız, yüreği tanımıyorlar.
Ancak o gün anlatabilirim övünçle, nasıl sevdiğimi;
Daha önce kaldıramam başımı, sınarsın diye belki beni.
Didinmekten bitkin düşmüş halde koşarım yatağıma,
Yol yorgunu bedenim artık biraz dinlensin diye;
Kafamda bir yolculuğun daha başladığı andır bu oysa;
Aklın işlemeğe başladığı andır, bedenin işi bittiğinde.
Üşüncelerim, senden uzakta kaldığım o yerden kalkar,
Bir an önce sana ulaşmak için hac yolculuğuna koyulur;
Ağırlaşmış olsa da göz kapaklarım, açıktır ardına kadar,
Körler gibi, derin karanlığa öyle bakar durur.
Ama, işte tam o zaman, ruhumun hayali gözler,
Düşüncelerimin ulaştığı görüntüyü getirir karşıma;
O görüntü ki, korkunç geceye asılı bir mücevher gibi,
Karanlık geceyi güzel, eski yüzünü yeni gösterir bana.
Gün boyu bedenim, her gece aklım, işte böyle,
Ne sana huzur verir bir türlü, ne kendime.
Nasıl mutlu olabilirim ki gece bu8raya döndüğümde,
Bir dakika bile dinlenme fırsatı bulamadıkça;
Gündüzün sıkıntısı gece hiç geçmedikçe,
Gece gündüzle, gündüz geceyle bunaldıkça.
Birbirini altetmeye çalışan bu iki düşman,
Bana işkence etmeye gelince el sıkışıp anlaşıyor;
Ben daha uzak düşerken senden, her geçen an,
Biri işe koşuyor, öteki işten şikayete zorluyor.
Hoşuna gitsin diye, “Ne nakadar parlaksın,” diyorum güne;
“Bulutlar göğü kararttığında, yardım edersin ona;”
Diyorum ki, esmer tenli geceye yaranmak için de,
“Sen aydınlatırsın akşamı, yıldızlar parlamadığında.”
Ama gün geçtikçe uzatıp duruyor çilemi,
Geceyse, her gece, bitirmek bilmiyor derdimi.
Ölümcül bir savaşa tutuşmuş gözümle gönlüm:
Ganimet almışlar ama paylaşamıyorlar seni.
Gönlüme göstermek istemiyor resmini gözüm;
Gönlümse gözüme, nasıl engellersin diyor beni.
Gönlüm tuttturmuş benim hakkım o, diyor,
O bölmeye ulaşamaz birer cam parçası gözler;
Ama hasmı karşı çıkıyor, kendini savunuyor:
Bende, diyor, o güzelim görünümün barındığı yer.
Kimin haklı olduğu artık çıksın diye ortaya,
Kalbimdeki düşüncelerden bir kurul toplanıyor;
Berrak gözün hakkı ve sevgili gönlün payı da
Sonunda artık onların kararıyla belirleniyor.
Buna göre, gözlerime dış görünüşün düşüyor,
Gönlündeki sevgi ise, gönlümün hakkı oluyor.
Anlaşmaya varıldı gözümle gönlüm arasında;
Artık ikisi de birbirine iyilik ediyor durmadan;
Eğer gözüm bir bakışın açlığını çekiyorsa,
Yada sevdalı gönlüm tıkanırsa hıçkırmaktan,
Aşkımın resmiyle gözlerim ziyafet çekiyor kendine,
Ve bu renklerden şölene gönlümü de çağırıyor.
Bir başka seferde gözüm konuk gidiyor gönlüme
Ve aşk düşüncelerini onunla paylaşıyor.
İşte böyle, sen ne kadar uzakta olsan da,
Her zaman benimlesin, ya aşkınla, ya resminle;
Düşüncelerimden öteye gidemezsin nasıl olsa
Ve ben hep onlarlayım, onlarsa hep seninle.
Onlar uykuya dalsa bile, haylimdeki resmin,
Yeter keyfinin gelmesine, hem gönlün hem gözlerin.
Seni sandığa kapatıp kilit vurmadım üstüne,
Çünkü sen, gönlümdek o yumuşak bölmedesin
Ordaymışın gibi geliyor bana olmasan bile
Her zaman dilediğince girip çıkabileceğin yerdesin.
Ama korkuyorum da, çalarlarsa seni diye orda görünce,
Namuslu kişiyi hırsız yapar ödülün böylesi bence.
Zaman geçiyor, diyen saatin vuruşları saydıkça,
Güzelim günün korkunç geceye gömülüşünü gördükçe,
Diri günleri geride kalmış menekşeye baktıkça,
Simsiyah bukleleri gümüş rengi aklar örttükçe;
Geçmişte, sıcak vurmasın diye sürülere kanat germiş,
Ulu ağaçlar şimdi öyle yapraktan yoksun durdukça;
Yazın yemyeşil ekini demet demet bağlanıp dizilmiş,
Ağarmış püskül sakallarıyla, arabalara kondukça;
Senin güzelliğin gelir ister istemez aklıma
Ve bilirim sonunda süpürüp götürecek zaman beni de;
Ne hoşluklar kalıyor, ne güzellikler çünkü yarına,
Ölüp gidiyor hepsi, ötekilerin büyüdüğünü göre göre,
Zaman gelip savurdu mu tırpanını, çare yok gideceğim;
Meğer ki sen arkadan yetişip karşıma dikilesin.
Benim gönlüm ölürse, kendininkini geri alırsın sanma,
Geri istemem demiştin çünkü onu verirken bana.
Hayalinle açık kalsın ağırlaşan göz kapaklarım,
Baksın dursun mu istiyorsun yorgun geceye?
Durmadan bölünsün mü yani sence uykularım,
Sana benzer gölgeler oynaşırken gözlerimin önünde?
Yoksa yanıma kendi yerine ruhunu mu gönderiyorsun,
Yuvasından böyle uzakta, ne yaptığımı gözlesin de.
Ayıplarımı yakalasın, nasıl aylaklık ettiğimi görsün,
Kıskançlığına yön versin, hedef göstersin diye.
Gözlerimi hep açık tutan, benim aşkım aslında;
Benim kendi şaşmaz aşkım yine, dirliğimi bozan,
Durup dinlenmeden bekçilik ettiren senin uğruna.
Senin nöbetindeyim ben, başka yerde sen uyanıkken;
Benden çok uzaklarda, başkalarına çok yakınken.
Ama ne kuşların şarkıları beni şenlendirdi,
Ne tad aldım renk renk çiçekleri koklamaktan
Ne içimden yaz masalları anlatmak geldi,
Ne bu defa şaşıp kaldım zambağın beyazına,
Ne övmeye dilim vardı güldeki acı kırmızıyı;
Senden örnek almışlar, çizgilerini taşıyorlardı
Ama vakit kıştı yine, ve sen yoktun diye,
Hayalinle oynar gibi oynadım onlarla işte.
Daha çok çiçek gördüm, ama bir tane bile yoktu ki,
Senden çalmamış olsun, tatlı kokusunu ya da rengini.
Nasıl söylersin, ey zalim, seni sevmediğimi;
Kendime karşı gelip senden yana çıkarken ben?
Seni düşünmüyor muyum hep, ey insafsız kişi,
Senin uğruna çoktan kendimi bile unutmuşken?
Dost dedğim olmuş mu, seni sevmeyen birine?
Yüz vermediğinin yüzüne gülmüş müyüm ben?
Canın sıkıldığında bana, acıyla inleyerek yine,
Öç almıyor muyum ki ben hemen kendimden?
Hangi erdemi erdem sayıyorum varlığımda,
Sana hizmeti hor görecek kadar kibirliyse?
En iyi yanlarım tapınmıyor mu senin kusuruna,
Hele gözlerin bir kere buyruğunu vermişse?
Yine de, sevdiğim, sürdür nefretini; artık biliyorum;
Görmeyi bilenleri seviyorsun sen; bense körüm.
Bir gün nefret edeceksen benden, şimdi et bari,
Hazır herkes karşı çıkarken her yaptığıma,
Kader üstüme üstüme gelirken, katıl ona haydi;
Olan olduktan sonra, bir de sen çıkma ortaya.
Ah yapma, gönlüm bu acıyı atlattıktan sonra,
Üzüntüyü yendim, derken arkadan çıkıp gelme;
Rüzgarlı gecenin sabahında yağmur olup yağma,
Yıkılmak kaderde varsa, bu işi hiç erteleme.
Beni bırakıp gideceksen, sen olma son ayrılan,
Öteki ufak dertler yapacağını yaptıktan sonra.
Geleceksen başta gel ki bileyim bende baştan,
Ne olurmuş kader var gücüyle vurduğunda insana.
Çünkü, şimdi acı gibi görünen tüm acılar, o zaman,
Seni kaybetmenin yanında, çıkacak acı olmaktan.
Tek bir korku var içimde yalnız: bunların hepsini
Alabilirsin sen bir hamlede ve mahvedebilirsin beni.
Sheakspear
4 Eylül 2008 Perşembe
Shay
Okuma ve öğrenme zorluğu çeken çocuklara özel eğitim veren bir okul için bağış toplama yemeğinde, çocuklardan birisinin babası katılımcılar tarafından asla unutulmayacak bir konuşma yaptı.Okula ve kendini adamış öğretmenleri kutladıktan sonra şöyle bir soru sordu: "Dışarıdaki etkenler tarafından etkilenmedikçe doğada herşey mükemmel bir şekil ve sırada yapılıyor. Ama yine de oğlum Shay, diğer çocukların öğrendikleri gibi öğrenemiyor. Diğer çocukların anlayabildikleri gibi anlayamıyor. Oğlumda doğal olması gerekenler şeyler nerede?"
Bu soru karşısında dinleyiciler sessiz kaldılar. Baba devam etti . "Ben inanıyorum ki, dünyaya fiziksel ve zeka engelli Shay gibi bir çocuk geldiğinde, gerçek insan doğası kendini gösterme fırsatını buluyor ve bu da insanların o çocuğa davranış şekillerinde kendini gösteriyor."
Ve sonra aşağıdaki hikayeyi anlatmaya başladı:
Shay ve babası bir gün parkta Shay'in tanıdığı birkaç çocuğun beyzbol oynadıklarını gördüler. Shay sordu, "Acaba oynamama izin verirler mi?". Shay'in babası çoğu çocuğun Shay gibi bir çocuğun takımlarında oynamasını istemeyeceklerini ama aynı zamanda eğer oğluna izin verirlerse, oğlunun o çok ihtiyacını duyduğu, engellerine rağmen başkaları tarafından kabul edilmenin özgüveni ve sahiplenme duygusunu vereceğini de biliyordu. Shay'in babası çocuklardan birinin yanına yaklaştı ve (fazla birşey beklemeyerek) Shay'in oynayıp oynayamayacağını sordu. Çocuk şöyle danışabileceği birilerine baktı ve sonra "Şu anda 6 sayı gerideyiz ve oyun sekizinci turunda. Herhalde takıma girebilir, ben de onu dokuzuncu turda vurucu olarak sokmaya çalışırım" dedi. Shay büyük bir gayretle takımın yanına gitti ve yüzünde kocaman bir gülümseme ile takım tişörtünü giydi.
Babası gözünde yaş, kalbi sıcak duygularla dolu onu izledi. Çocuklar oğlunun kabul edilmesinden dolayı babanın mutluluğunu gördüler. Sekizinci turun sonunda Shay'in takımı birkaç puan kazandı ama hala 3 sayı gerideydi. Dokuzuncu turun başında Shay eldiveni eline geçirdi ve sağ açık sahaya çıktı. Ona doğru hiç top isabet etmemesine rağmen oyunda olmaktan son derece mutluydu ve babasının ona tribünlerden el salladığını gördüğünde yüzünde kocaman bir gülümseme vardi. Dokuzuncu turun sonunda Shay'in takımı yine puan kazandı. Şimdi bütün kaleler doluydu, oyunu kazanma şansı ortaya çıkmıştı ve topa vurma sırası Shay'e gelmişti.
Bu noktada, Shay'in vurucu olmasına izin vererek oyunu kaybetme riskini mi almalıydılar?
Şaşırtıcı bir hamleyle Shay'e sopayı verdiler. Herkes topa isabet ettirme şansının sıfır oldugunu biliyordu, çünkü bırakın topa vurmayı, Shay sopayı bile elinde tutmasını bilmiyordu. Ama Shay sahaya çıktığında top atıcı, diğer takımın kazanma şanslarını bir kenara bırakarak Shay'e bu fırsatı tanıdıklarını görünce, birkaç adım öne giderek yumuşak bir şekilde topu Shay'e dogru fırlattı. İlk topa Shay zorlukla sopayı savurdu ama ıskaladı. Atıcı tekrar birkaç adim öne doğru geldi ve topu yine yumuşak bir şekilde Shay'e dogru attı. Shay sopayı savurdu ve hafifçe topa dokunarak yere atıcıya dogru vurdu. Oyun şimdi bitecekti. Atıcı topu yerden aldı ve ilk kaledeki adamına kolaylıkla atabilecek ve Shay'i sobeleyerek oyunu bitirebilecekti. Ama atıcı topu aldı ve ilk kaledeki adamının başının üzerinden diğer takım arkadaşlarının erişemeyeceği yere fırlattı. Tribünlerdeki herkes ve iki takımda bağırmaya başladılar,
"Shay, ilk kaleye koş, ilk kaleye koş!"
Shay hayatında hiç bu kadar uzağa koşmamıştı ama ilk kaleye gidebildi. Şaşkınlıktan büyümüş gözleriyle yere çöktü. Herkes bağırmaya devam etti, "İkinci kaleye koş, ikinci kaleye koş" Nefes nefese Shay, zorlukla ikinci kaleye koşabildi. Shay ikinci kaleye geldiği sırada, açık sahada diğer takımdan biri topu almıştı… Takımın en küçüğü olan bu çocuk kahraman olma şansını elinde tutuyordu. Topu ikinci kaledeki adamına atabilirdi ama top atıcısının niyetini anladığından, o da kasıtlı olarak topu üçüncü kaledeki arkadaşının başının üzerinden attı. Herkes bağırıyordu:
"Shay, Shay, Shay, bütün yolu koş Shay"
Karşı takımdan birinin yardım ederek onu üçüncü kaleye doğru döndürmesiyle Shay üçüncü kaleye koşabildi, "Üçüncüye koş! Shay, üçüncüye koş!" Shay üçüncüye gelirken diger takımdaki çocuklar ve seyirciler ayağa kalkmışlardı ve bağırıyorlardı, "Shay, hepsini koş! Hepsini koş!" Shay hepsini koştu ve oyunu takımı için kazanan bir kahraman olarak herkes tarafından alkışlandı.
"O gün", dedi babası, gözlerinden yaşlar aşağıya dogru süzülerek, "iki takımdaki çocuklar da dünyaya bir parça sevgi ve insanlık getirmeyi başardılar".
Shay bir sonraki yaza yetişemedi. O kış öldü. Bir kahraman olduğunu ve babasını mutlu ettiğini ve eve geldiğinde annesinin de gözyaşları içinde onu kucakladığını asla unutmadı.
Bilgin bir adam bir zamanlar demiş ki:
"Her toplum, kendilerinden daha az şanslı olanlara nasıl davrandığıyla değerlendirilir."
(internetten alıntı)
31 Temmuz 2008 Perşembe
16 Temmuz 2008 Çarşamba
Önce
Ağaçlar çizerdim, yeşillenirdi;
Çizdiğim ağaçlara çizdiğim kuşlar gelirdi.
Ormanlar düşünürdüm, uyurdum,
Düşündüğüm ormanlarda kaybolurdum.
Anı kuyularından çekmek bir yudum acı su,
Bir yudum acı su, çekmek anı kuyularından, soğuksu.
Bilmedim bu, ya bir korkunun duygusu,
Bilmedim bu, ya da bir duygunun korkusu.
Kent dayanıyor bahçenin duvarlarına,
Yeni bahçeler çiz, gözlerinin kuşlarına.
Hazır kent dayanmışken bahçene
Kuşlarını gözüne sal, götür ağaçlarına.
Özdemir ASAF
Çizdiğim ağaçlara çizdiğim kuşlar gelirdi.
Ormanlar düşünürdüm, uyurdum,
Düşündüğüm ormanlarda kaybolurdum.
Anı kuyularından çekmek bir yudum acı su,
Bir yudum acı su, çekmek anı kuyularından, soğuksu.
Bilmedim bu, ya bir korkunun duygusu,
Bilmedim bu, ya da bir duygunun korkusu.
Kent dayanıyor bahçenin duvarlarına,
Yeni bahçeler çiz, gözlerinin kuşlarına.
Hazır kent dayanmışken bahçene
Kuşlarını gözüne sal, götür ağaçlarına.
Özdemir ASAF
31 Mayıs 2008 Cumartesi
Çarşı Kendine bile karşı
ÇARŞI kendini fesh etmiş olsa ne olabilir ki. ÇARŞI yı var eden Beşiktaş sevgisi değilmiydi? ÇARŞI yı Alen'in dediği gibi var eden Beşiktaştı. Beşiktaşa olan sevgiydi.
ÇARŞI bu sevgiyi, bu tutkuyu sadece tek beden, tek yumrukta toplayan, somutlaştıran, değil Türkiye'de Dünya'da bile eşi benzeri olmayan bir sevgiyi sembolize eden bir gruptu.
Ölümle yaşamı ayıran çizgi, siya ile beyazı ayıramaz ki...!!!
Bir gideriz milyon defa geliriz.
Gerektiğinde gider, gerektiğinde döneriz. ÇARŞI her şeye karşı. Her şey Beşiktaş için değilmi.?
Bu sevda siya ile bayaza.... Giydiğimiz kıyafet (ÇARŞI) değil önemli olan; Yüreğimizdir (BEŞİKTAŞ) baki olan..
ÇARŞI bu sevgiyi, bu tutkuyu sadece tek beden, tek yumrukta toplayan, somutlaştıran, değil Türkiye'de Dünya'da bile eşi benzeri olmayan bir sevgiyi sembolize eden bir gruptu.
Ölümle yaşamı ayıran çizgi, siya ile beyazı ayıramaz ki...!!!
Bir gideriz milyon defa geliriz.
Gerektiğinde gider, gerektiğinde döneriz. ÇARŞI her şeye karşı. Her şey Beşiktaş için değilmi.?
Bu sevda siya ile bayaza.... Giydiğimiz kıyafet (ÇARŞI) değil önemli olan; Yüreğimizdir (BEŞİKTAŞ) baki olan..
Çok sevdim be abi
yagmurlu bir gunde görmüştüm seni
üstünde çubuklu formalar vardı
bir anda vuruldum aşık oldum ben
hayatın anlamı siyah beyazdı
olumle yasami ayiran cizgi
siyahla beyazı ayıramaz ki
her yolun sonunda ölüm olsa da
sevenleri kimse ayrıramaz ki
*************
Yillarca Kahrolsak Dertten Kederden!!
Bilsekki Kellemiz Kopar Bedenden!!
Askimiz Harbiden Hemde Derinden!!
Asla Vazgecmeyiz Besiktas Senden!!
**************
Ne istersen iste benden
İstersen donatalım dört bir yanı bayraklarla
İstersen inletelim dört bir yanı şarkılarla
İstersen eğlenelim davullarla zurnalarla
**************
üstünde çubuklu formalar vardı
bir anda vuruldum aşık oldum ben
hayatın anlamı siyah beyazdı
olumle yasami ayiran cizgi
siyahla beyazı ayıramaz ki
her yolun sonunda ölüm olsa da
sevenleri kimse ayrıramaz ki
*************
Yillarca Kahrolsak Dertten Kederden!!
Bilsekki Kellemiz Kopar Bedenden!!
Askimiz Harbiden Hemde Derinden!!
Asla Vazgecmeyiz Besiktas Senden!!
**************
Ne istersen iste benden
İstersen donatalım dört bir yanı bayraklarla
İstersen inletelim dört bir yanı şarkılarla
İstersen eğlenelim davullarla zurnalarla
**************
30 Mayıs 2008 Cuma
ÇARŞI KENDİNİ FESH ETTİ
Çeşitli badirelerin, sayısız hüzünlerin ve nice sevinçlerin dışa vurumudur bu film.
Aslında bu film, bir hayatın yollara nasıl aktığının bir belgeselidir de...
Gönül isterdi ki şampiyonlukla kucaklaşılmış bir senede bacak bacak üstüne ataraktan "inanın çocuklar başardık" şarkılarını söyleyerekten ve de şöyle 32 dişimizle gülerekten bir fotoğraf karesinde olalım.
Lakin, çok sakin bir şekilde söyleyelim ki; Beşiktaş Camiası'nı o fotoğraf karesinde buluşturmak istemeyen güçler var.
Amatör ruh, profesyonel düşünce içinde hazırlanmış bu filmde belki birşeyler hissedeceksiniz.
Kıpır kıpır olan yanınıza kulak verin. Çünkü o yanınız size mutlu bir fotoğraf karesinin adresini söyleyecektir.
Beşiktaş'ı yaşamak, Çarşı'yı hissetmek, tutkunlarına bir peri masalı gibidir.
Dinleyenlerine bir zamk gibi yapışan bu aşk yaşayanlarına neler eylemektedir?
Hiç düşündünüz mü?
Devamlı sırtında kamburla dolaşan, ama negatif ama pozitif mutlaka eleştirilen, her daim içine çomak sokulan, dudak dudağa bile hayalken, göz göze sevişmelerine bile ferman çıkartılan bu coğrafyayı...
Hiç düşündünüz mü?
Bağırıyorken de, bağırmıyorken de her şekilde her dönemde para alıyorlar düye suçlanan, seviyesiz muhabbetlerin odak noktası bu haritanın ızdıraplarını hiç düşündünüz mü?
Ve siz "karşı" olmak ne demektir bilir misiniz?
Düşünün bakalım.
Tam 1,5 saatiniz var.
Mahallenin hep kötü çocuğuyduk.
Hep içimizden, gönlümüzden birşeyler katmaya çalıştık.
Ama yalnızca çalıştık.
Zaman denilen amansız girdapla hep dalga geçtik.
Zamanın tümünü Beşiktaş'la geçiren bu kitlenin ne yaptığını "zaman" bile anlayamazdı eminiz.
İyi, kötü, güzel, çirkin, farklı, ayrıcalıklı, hit ve hep bir numara birçok imzamız oldu.
Her şeyi Beşiktaş için yaptığımıza kalıbımızı basardık.
Hala da basarız.
Lakin bunları yaparken,
galiba
sanırım
zannediyorum
ve hissediyorum ki zarar veriyormuşuz.
Şanlı, şerefli camiamızı rahatsız etmeye başladığımızı hissettik sanki. Biz fazlaysak, biz birilerinin adamıysak, biz Beşiktaş'sız bir hayat yaşamaya başlamışsak ve biz zarar veriyorsak hemen gidebilirdik.
Herşey Beşiktaş için değil miydi?
Aslında herşey geçen sene "satılmış Çarşı" diye bağırıldığında başladı.
Yazık kere yazıktı. Tam bırakıyorduk ki...
24 Saat Beşiktaş'ı yaşarken Beşiktaşsızlık nasıl bir duyguydu ki?
Ve biz nereye gidiyorduk?
Dedik ki zamansız ayrılıkları sevmiyoruz, uygun zamanını bulalım öyle terkedelim diyarı.
Ama baktık ki; hakaret almış başını gidiyor ve dayanılmaz bir ızdırap var içimizde ve biz kimin hakaret ettiğini bile göremiyoruz, masket takmış bir sürü insan atıp tutuyor...
Sessizce ve kimsesizce ayrılmak geçti içimizden, hem bu limandan, hem bu can evimizden.
Bu kararı verirken kaburgamızın tam ortasına saplanan bir hain hançeri sizle paylaşmak istiyorum:
"Çarşı Beşiktaş'ın üstüne geçti"
İşte bu halüsülasyon ve sınırı belli olmayan dedikodulardan dolayı...
Beşiktaş neresiydi, Çarşı kimdi? Bu ne yaman çelişkiydi ki...
Şanlı Beşiktaş olmasa Çarşı olurmuydu ki?
Neyse...
Aslında bu film, bir hayatın yollara nasıl aktığının bir belgeselidir de...
Gönül isterdi ki şampiyonlukla kucaklaşılmış bir senede bacak bacak üstüne ataraktan "inanın çocuklar başardık" şarkılarını söyleyerekten ve de şöyle 32 dişimizle gülerekten bir fotoğraf karesinde olalım.
Lakin, çok sakin bir şekilde söyleyelim ki; Beşiktaş Camiası'nı o fotoğraf karesinde buluşturmak istemeyen güçler var.
Amatör ruh, profesyonel düşünce içinde hazırlanmış bu filmde belki birşeyler hissedeceksiniz.
Kıpır kıpır olan yanınıza kulak verin. Çünkü o yanınız size mutlu bir fotoğraf karesinin adresini söyleyecektir.
Beşiktaş'ı yaşamak, Çarşı'yı hissetmek, tutkunlarına bir peri masalı gibidir.
Dinleyenlerine bir zamk gibi yapışan bu aşk yaşayanlarına neler eylemektedir?
Hiç düşündünüz mü?
Devamlı sırtında kamburla dolaşan, ama negatif ama pozitif mutlaka eleştirilen, her daim içine çomak sokulan, dudak dudağa bile hayalken, göz göze sevişmelerine bile ferman çıkartılan bu coğrafyayı...
Hiç düşündünüz mü?
Bağırıyorken de, bağırmıyorken de her şekilde her dönemde para alıyorlar düye suçlanan, seviyesiz muhabbetlerin odak noktası bu haritanın ızdıraplarını hiç düşündünüz mü?
Ve siz "karşı" olmak ne demektir bilir misiniz?
Düşünün bakalım.
Tam 1,5 saatiniz var.
Mahallenin hep kötü çocuğuyduk.
Hep içimizden, gönlümüzden birşeyler katmaya çalıştık.
Ama yalnızca çalıştık.
Zaman denilen amansız girdapla hep dalga geçtik.
Zamanın tümünü Beşiktaş'la geçiren bu kitlenin ne yaptığını "zaman" bile anlayamazdı eminiz.
İyi, kötü, güzel, çirkin, farklı, ayrıcalıklı, hit ve hep bir numara birçok imzamız oldu.
Her şeyi Beşiktaş için yaptığımıza kalıbımızı basardık.
Hala da basarız.
Lakin bunları yaparken,
galiba
sanırım
zannediyorum
ve hissediyorum ki zarar veriyormuşuz.
Şanlı, şerefli camiamızı rahatsız etmeye başladığımızı hissettik sanki. Biz fazlaysak, biz birilerinin adamıysak, biz Beşiktaş'sız bir hayat yaşamaya başlamışsak ve biz zarar veriyorsak hemen gidebilirdik.
Herşey Beşiktaş için değil miydi?
Aslında herşey geçen sene "satılmış Çarşı" diye bağırıldığında başladı.
Yazık kere yazıktı. Tam bırakıyorduk ki...
24 Saat Beşiktaş'ı yaşarken Beşiktaşsızlık nasıl bir duyguydu ki?
Ve biz nereye gidiyorduk?
Dedik ki zamansız ayrılıkları sevmiyoruz, uygun zamanını bulalım öyle terkedelim diyarı.
Ama baktık ki; hakaret almış başını gidiyor ve dayanılmaz bir ızdırap var içimizde ve biz kimin hakaret ettiğini bile göremiyoruz, masket takmış bir sürü insan atıp tutuyor...
Sessizce ve kimsesizce ayrılmak geçti içimizden, hem bu limandan, hem bu can evimizden.
Bu kararı verirken kaburgamızın tam ortasına saplanan bir hain hançeri sizle paylaşmak istiyorum:
"Çarşı Beşiktaş'ın üstüne geçti"
İşte bu halüsülasyon ve sınırı belli olmayan dedikodulardan dolayı...
Beşiktaş neresiydi, Çarşı kimdi? Bu ne yaman çelişkiydi ki...
Şanlı Beşiktaş olmasa Çarşı olurmuydu ki?
Neyse...
İnşallah geriye bayrağı göklerde, şerefi yedi düvelde bir tribün bırakıyoruz. Dinlenmek ve yapılacakları görmek bizim de hakkımız sanırım.
Hakkımız geçtiyse size hakkınızı helal edin.
Biz bizimkileri sizlere helal ediyoruz.
ÇARŞI
adına Alen Markaryan
19 Nisan 2008 Cumartesi
Korkarak yaşıyorsan - Neitzche
Öyle bir hayat yaşadım ki ,Cenneti de gördüm, cehennemi de
Öyle bir aşk yaşadım ki
Tutkuyu da gördüm, pes etmeyi de
Bazıları seyrederken hayati en önden
Kendime bir sahne buldum oynadım
Öyle bir rol vermişler ki
Okudum okudum anlamadım.
Kendi kendime konuştum bazen evimde
Hem kızdım hem güldüm halime
Sonra dedim ki " söz ver kendine "
Denizleri seviyorsan, dalgaları da seveceksin
Sevilmek istiyorsan, önce sevmeyi bileceksin
Uçmayı seviyorsan, düşmeyi de bileceksin
Korkarak yaşıyorsan, yalnızca hayatı seyredersin
Öyle bir hayat yaşadım ki, son yolculukları erken tanıdım
Öyle çok değerliymiş ki zaman
Hep acele etmem bundandı
Anladım...
Neitzche
3 Nisan 2008 Perşembe
Temizlik yaptım bugün.../ Edward Morrison
Temizlik yaptım bugün...
Hem de tüm benliğimde...
Tüm kaslarımı, sinirlerimi, kemiklerimi hatta kanımı temizledim...
En küçük yerlerine, kıvrımlarına girmiş, sinmiş bütün pislikleri attım...
Kırgınlıklarımı dışarı çıkardım ilk önce...
Görmenizi isterdim...
İçimde ne kadar da büyük bir yer kaplıyorlarmış...
Kırgınlıklarımı atarken, bakmadım neydi onlar diye...
Gelecek geçmişten çok daha fazla yaşanmaya değer...
...
Onların yerine bağışlamayı yerleştirdim özenle..
Titizlikle her kırgınlığın üzerine ektim bağışlamanın tohumlarını...
Bağışlamayı ekerken, tekrar kırılmaktan korkuyordum belki...
Kıskançlığımı çıkardım...
Meğer ben ne az kıskançmışım... Çok kolay oldu. Sevindim...
Sanki kaybettiğim bir eşyamı bulmuş gibi oldum...
Çok şükür ki kin ve nefret yoktu yüreğimde...
Nasıl temizlerdim bilmiyorum...
Sıra korkularıma gelmişti...
Çıkarmaya bile korktum önce...
Ne çok alışmışım onlarla yaşamaya...
...
Bunca acı ve endişeye nasıl alışılır anlayamadım...
Her gün yeni yeni endişelerle beslenen yeni korkular birikmişti içimde...
Mutluluklarımı, umutlarımı ne de çok ertelemişim...
O an bu ilgiyi onlara verseydim, her gün onları düşünüp birer umut
daha ekleseydim, almadan verip, beklemeden sevseydim, herşeyden önce
içimdeki sevginin ve gücün daha fazla farkında olsaydım böyle bahar
temizliklerine ihtiyacım kalmazdı...
Çok zorlandım korkularımı temizlemekte...
Birbirlerinin içine halkalar biçiminde girmişlerdi, kenetlenmişlerdi adeta...
...
Ama bir bebek şefkatiyle, öperek, severek, okşayarak ve onları bir
zaman kabus gibi yaşamaktan pişmanlık duymayarak çıkardım içimden...
Kızsaydım korkularıma, bağırıp çağırsaydım onlara yine dönüp dolaşıp
geleceklerdi biliyorum...
Temizlik yaptım bugün, bahar temizliği...
Neşe ektim, hoşgörü, güven, sevgi ektim...
Almadan vermeyi, sevilmeden sevmeyi, paylaşmayı ektim...
Çılgınlık ektim, doğallık, bağışlama ektim içime...
Aşk ektim her hücreme... Çoşku, heyecan, sessizlik ektim...
Tüm güzel fikirler sessizken geliyor bana...
Kabullenme ektim... Baş eğme değil...
Olduğu gibi kabullenme...
Edward Morrison
Hem de tüm benliğimde...
Tüm kaslarımı, sinirlerimi, kemiklerimi hatta kanımı temizledim...
En küçük yerlerine, kıvrımlarına girmiş, sinmiş bütün pislikleri attım...
Kırgınlıklarımı dışarı çıkardım ilk önce...
Görmenizi isterdim...
İçimde ne kadar da büyük bir yer kaplıyorlarmış...
Kırgınlıklarımı atarken, bakmadım neydi onlar diye...
Gelecek geçmişten çok daha fazla yaşanmaya değer...
...
Onların yerine bağışlamayı yerleştirdim özenle..
Titizlikle her kırgınlığın üzerine ektim bağışlamanın tohumlarını...
Bağışlamayı ekerken, tekrar kırılmaktan korkuyordum belki...
Kıskançlığımı çıkardım...
Meğer ben ne az kıskançmışım... Çok kolay oldu. Sevindim...
Sanki kaybettiğim bir eşyamı bulmuş gibi oldum...
Çok şükür ki kin ve nefret yoktu yüreğimde...
Nasıl temizlerdim bilmiyorum...
Sıra korkularıma gelmişti...
Çıkarmaya bile korktum önce...
Ne çok alışmışım onlarla yaşamaya...
...
Bunca acı ve endişeye nasıl alışılır anlayamadım...
Her gün yeni yeni endişelerle beslenen yeni korkular birikmişti içimde...
Mutluluklarımı, umutlarımı ne de çok ertelemişim...
O an bu ilgiyi onlara verseydim, her gün onları düşünüp birer umut
daha ekleseydim, almadan verip, beklemeden sevseydim, herşeyden önce
içimdeki sevginin ve gücün daha fazla farkında olsaydım böyle bahar
temizliklerine ihtiyacım kalmazdı...
Çok zorlandım korkularımı temizlemekte...
Birbirlerinin içine halkalar biçiminde girmişlerdi, kenetlenmişlerdi adeta...
...
Ama bir bebek şefkatiyle, öperek, severek, okşayarak ve onları bir
zaman kabus gibi yaşamaktan pişmanlık duymayarak çıkardım içimden...
Kızsaydım korkularıma, bağırıp çağırsaydım onlara yine dönüp dolaşıp
geleceklerdi biliyorum...
Temizlik yaptım bugün, bahar temizliği...
Neşe ektim, hoşgörü, güven, sevgi ektim...
Almadan vermeyi, sevilmeden sevmeyi, paylaşmayı ektim...
Çılgınlık ektim, doğallık, bağışlama ektim içime...
Aşk ektim her hücreme... Çoşku, heyecan, sessizlik ektim...
Tüm güzel fikirler sessizken geliyor bana...
Kabullenme ektim... Baş eğme değil...
Olduğu gibi kabullenme...
Edward Morrison
21 Mart 2008 Cuma
Bugün cuma
Bugün hava yağmurlu
ıslandım üşüdüm
hepsi birden veya tek tek de yaşadım
uykum var
ama bugün cuma sonuçta
15 Mart 2008 Cumartesi
Within Temptation - Mother Earth
Birds and butterflies
Rivers and mountains she creates
But you'll never know
The next move she'll make
You can try
But it is useless to ask why
Cannot control her
She goes her own way
She rules until the end of time
She gives and she takes
She rules until the end of time
She goes her own way
With every breath
And all the choices that we make
We are only passing through on her way
I find my strength
Believing that your soul lives on
Until the end of time
I'll carry it with me
Once you will know my dear
You don't have to fear
A new beginning always starts at the end
Until the end of time
She goes her own way
Rivers and mountains she creates
But you'll never know
The next move she'll make
You can try
But it is useless to ask why
Cannot control her
She goes her own way
She rules until the end of time
She gives and she takes
She rules until the end of time
She goes her own way
With every breath
And all the choices that we make
We are only passing through on her way
I find my strength
Believing that your soul lives on
Until the end of time
I'll carry it with me
Once you will know my dear
You don't have to fear
A new beginning always starts at the end
Until the end of time
She goes her own way
Ömür - Şiir
büyüdükçe, saçlarım uzadı ömrümce...
uzun, ince, kırılgan olmuş her bir tel
vaktinden sonra beyazlar içinde
ömrü yetmiştir ölüme.
uzun, ince, kırılgan olmuş her bir tel
vaktinden sonra beyazlar içinde
ömrü yetmiştir ölüme.
13 Mart 2008 Perşembe
Metal Müzik ve Davul çalmak
Dream Theatre yi dinleyince hep davulcu olmak istemişimdir bir metal grupta, özellikle Drema Theatre veya Carcas :). Kaybolmak gibi bir şey, belkide
kendini bulmaktır.. Within Temptation - Mother Earth bilirmisiniz bilmem, onu dinleyince müziği özellikle alıp gidiyor insanı sanki. Nightwish, Lacuna Coil,
Epica, After Forever, Apocalyptica :) vazgeçtim yazmayacağım diğer grupları.. metal müzik gruplarının %80 i çok iyidir.. Asıl konu tarzda
bitiyor. Bir ara metal müzik kolleksiyonu yapmak istedim, henüz becermiş değilim. neden mi ? hala topluyorum :).. Elinde metal müzik arşivi olan
benimle paylaşabilirse çok güzel bir paylaşım olur benim için. Benim gibi toplayan biri varsa ve bu yazıyı okuyorsa bekliyorum şarkılarımı :)
haberin(iz) olsun...
kendini bulmaktır.. Within Temptation - Mother Earth bilirmisiniz bilmem, onu dinleyince müziği özellikle alıp gidiyor insanı sanki. Nightwish, Lacuna Coil,
Epica, After Forever, Apocalyptica :) vazgeçtim yazmayacağım diğer grupları.. metal müzik gruplarının %80 i çok iyidir.. Asıl konu tarzda
bitiyor. Bir ara metal müzik kolleksiyonu yapmak istedim, henüz becermiş değilim. neden mi ? hala topluyorum :).. Elinde metal müzik arşivi olan
benimle paylaşabilirse çok güzel bir paylaşım olur benim için. Benim gibi toplayan biri varsa ve bu yazıyı okuyorsa bekliyorum şarkılarımı :)
haberin(iz) olsun...
kayıp bir opera eseri :)
Opera dinlemeyi çok sevdiğim için, geçen gün internette yeni opera şarkılar aradım :) Phanton of the Opera - Music of the Night adlı eseri
buldum. Bunu çok önceden dinlemiştim ve çok beğenmiştim. arada zaman geçmişti ve ben şarkıyı kaybetmiştim. adını tam olarak hatırlayamamıştım.
ilk dinlediğim zaman sadece - music - yazıyordu isim olarak. Ben de ismini merak etmediğim için hiç öğrenememiştim. :) çünkü şarkının tamamını dinliyordum
ismini bilmek çokta önemli değil diye düşünmüş olmalıyım ki hiç öğrenememiştim adını.
Bu şarkıyı indirip dinleyince, o eski dinlediğim parça olduğunu gördüm. sevinmiştim :) uzun bir aradan sonra o şarkıyı bulmuştum ve tamamen tesadüf olmuştu
belkide hiç bir şey tesadüf değildir. bunu biz istediğimiz için oluyor olabilir. ne kadar olumlu olursanız ve ne kadar istekli olursanız en temiz halinizle
mutlaka bir gün o isteğiniz oluyor. mutlaka oluyor.
buldum. Bunu çok önceden dinlemiştim ve çok beğenmiştim. arada zaman geçmişti ve ben şarkıyı kaybetmiştim. adını tam olarak hatırlayamamıştım.
ilk dinlediğim zaman sadece - music - yazıyordu isim olarak. Ben de ismini merak etmediğim için hiç öğrenememiştim. :) çünkü şarkının tamamını dinliyordum
ismini bilmek çokta önemli değil diye düşünmüş olmalıyım ki hiç öğrenememiştim adını.
Bu şarkıyı indirip dinleyince, o eski dinlediğim parça olduğunu gördüm. sevinmiştim :) uzun bir aradan sonra o şarkıyı bulmuştum ve tamamen tesadüf olmuştu
belkide hiç bir şey tesadüf değildir. bunu biz istediğimiz için oluyor olabilir. ne kadar olumlu olursanız ve ne kadar istekli olursanız en temiz halinizle
mutlaka bir gün o isteğiniz oluyor. mutlaka oluyor.
Paul Foster Case (1884-1956 ) - Kybalion
Paul Foster Case (1884-1956 )
İki yaşında okumayı öğrenen ve üç yaşında piyano öğrenen Case bir deha çocuktu. çok küçük yaşta konserlerler vermeye başladı ve genç
yaşta yogaya merak sardı. Atkkinson ve Whitty ile birlikte Kybalion'u ayınladığı zaman 28 yaşındaydı. Case bu sıralarda Büyük Üstat (Master)
Rakacozy ile tanıştığını ve ondan BOTA için ilave öğretiler elde ettiğini idda etmekte. Teosofik iddalara göre Büyük Üstat Rakoczy bir kaç yüzyıllık
yaşı olan Saibt Germain kontunun kendisi. Birinci Dünya savaşı'nda Case Aleister Crowley tarafından O.T.O. (Ordo Templi Orientis) örgütüne inisiye
edildi, ancak bir kaç yıl sonra memnun kalmayarak ayrıldı. 1918 yılında Whitty tarafından alpha et Omega cemiyetine inisiye edilmişti ve bu cemiyete
Adeptus Exemptus 7=4 derecesine yükseldi.
Bu yazı Kybalion Kitabından alıntıdır.
Kybalion nedir ?
yazarların başvurduğu böyle bir ana kitap var mı? Bu hiç bir zaman çözülemedi. Kökeni eski Mısır'a inen kadim ve ezoterik bir gizem öğretisi olan
Hermetizmin modern bir yorumu olarak tanımlayabileceğimiz bu eser, bir yeraltı klasiği olarak ününü günümüze kadar korumuştur ve halen birçok
gelenekçi ezoterist ve okült öğrencisi tarafından bir ders kitabı olarak kabul görmekte ve önerilmektedir.
''Her şey BÜTÜN'ün içindeyken, BÜTÜN'ün her şeyin içinde olduğu da doğrudur. Bu hakikati gerçekten anlayan bir yüce bilgiye sahip olur.''
''Hiçbir şey durmaz, her şey harekt eder, her şey titreşir.''
-Kybaion...-
İki yaşında okumayı öğrenen ve üç yaşında piyano öğrenen Case bir deha çocuktu. çok küçük yaşta konserlerler vermeye başladı ve genç
yaşta yogaya merak sardı. Atkkinson ve Whitty ile birlikte Kybalion'u ayınladığı zaman 28 yaşındaydı. Case bu sıralarda Büyük Üstat (Master)
Rakacozy ile tanıştığını ve ondan BOTA için ilave öğretiler elde ettiğini idda etmekte. Teosofik iddalara göre Büyük Üstat Rakoczy bir kaç yüzyıllık
yaşı olan Saibt Germain kontunun kendisi. Birinci Dünya savaşı'nda Case Aleister Crowley tarafından O.T.O. (Ordo Templi Orientis) örgütüne inisiye
edildi, ancak bir kaç yıl sonra memnun kalmayarak ayrıldı. 1918 yılında Whitty tarafından alpha et Omega cemiyetine inisiye edilmişti ve bu cemiyete
Adeptus Exemptus 7=4 derecesine yükseldi.
Bu yazı Kybalion Kitabından alıntıdır.
Kybalion nedir ?
yazarların başvurduğu böyle bir ana kitap var mı? Bu hiç bir zaman çözülemedi. Kökeni eski Mısır'a inen kadim ve ezoterik bir gizem öğretisi olan
Hermetizmin modern bir yorumu olarak tanımlayabileceğimiz bu eser, bir yeraltı klasiği olarak ününü günümüze kadar korumuştur ve halen birçok
gelenekçi ezoterist ve okült öğrencisi tarafından bir ders kitabı olarak kabul görmekte ve önerilmektedir.
''Her şey BÜTÜN'ün içindeyken, BÜTÜN'ün her şeyin içinde olduğu da doğrudur. Bu hakikati gerçekten anlayan bir yüce bilgiye sahip olur.''
''Hiçbir şey durmaz, her şey harekt eder, her şey titreşir.''
-Kybaion...-
Ve benim kişisel sitem
Kendime kişisel bir site yaptım. adresi => www.toratoraman.com :) yapabileceğimin en iyisini yapmaya çalıştım. aslında yapmak istediğimi tam
olarak yapmış değilim. Malum Türkiye'de internet bağlantılar oldukça kötü ve bilgimin sınırlı olması buna mani oldu. gerçi benim ki sadece kişisel bir zevkti :) ve tasarım yeteneğimi kullanarak iyi bir site yapmaktı kendime.. sanırım iyi bir site yaptım. siteyi yaparken bir arkadaştan yardım aldım ve kendisine buradan teşekkür ediyorum..
sitem hakkında öneri ve görüşlerinizi iletişim kısmında bana iletebilirsiniz. Bugünlerde maillere bakacak kadar bilgisayara yakın değilim, fakat emin olun en kısa zamanda, ilk fırsatta size mesajınıza yanıt vereceğim.
olarak yapmış değilim. Malum Türkiye'de internet bağlantılar oldukça kötü ve bilgimin sınırlı olması buna mani oldu. gerçi benim ki sadece kişisel bir zevkti :) ve tasarım yeteneğimi kullanarak iyi bir site yapmaktı kendime.. sanırım iyi bir site yaptım. siteyi yaparken bir arkadaştan yardım aldım ve kendisine buradan teşekkür ediyorum..
sitem hakkında öneri ve görüşlerinizi iletişim kısmında bana iletebilirsiniz. Bugünlerde maillere bakacak kadar bilgisayara yakın değilim, fakat emin olun en kısa zamanda, ilk fırsatta size mesajınıza yanıt vereceğim.
Kavak Yelleri - Nilüfer
Şimdi, Nilüfer'in seslendidiği - Kavak Yelleri şarkısını dinliyorum ve bu şarkıyı dinlerken, bu şarkıyı hediye eden o arkadaş aklıma geldi, çünkü onun sayesinde bu şarkının varlığından haberdar olmuştum. şimdi bu şarkıyı dinliyorum. güzel şarkıdır. teşekür ederim bu şarkıyı benimle paylaştığın için. sevgimle kal.
9 Mart 2008 Pazar
Metallica `nın konseri, 27 Temmuz `da İstanbul'da
Metallica , 1993 yılında İnönü Stadı `nda ve1999 yılında Ali Sami Yen Stadı `nda verdiği konserlerin ardından üçüncü kez İstanbul "a geliyor.
Ünlü grubu İstanbul `a getirecek olan Purple Concerts şirketi henüz resmi bir açıklama yapmamasına rağmen geleceğine kesin gözüyle bakılan Metallica `nın konseri, 27 Temmuz `da İnönü Stadyumu `nda olacak. Ekibin alt grubu olarak ise Pentagram sahneye çıkacak.
Thrash metal akımının kurucusu, ve 80`li yılların en iyi ve en ilham verici metal gruplarından birisi olarak kabul edilen Metallica , 60 milyonu ABD `de, 40 milyonu da dünyanın geri kalanında olmak üzere yaklaşık 100 milyon albüm satışı bulunan, müzik tarihinin ticari olarak en başarılı metal gruplarından biridir. Konser satışları açısından da Amerikan müzik tarihinin en büyük 13. topluluğu konumundadır.
Kaynak: 2008-02-13 Star
Ünlü grubu İstanbul `a getirecek olan Purple Concerts şirketi henüz resmi bir açıklama yapmamasına rağmen geleceğine kesin gözüyle bakılan Metallica `nın konseri, 27 Temmuz `da İnönü Stadyumu `nda olacak. Ekibin alt grubu olarak ise Pentagram sahneye çıkacak.
Thrash metal akımının kurucusu, ve 80`li yılların en iyi ve en ilham verici metal gruplarından birisi olarak kabul edilen Metallica , 60 milyonu ABD `de, 40 milyonu da dünyanın geri kalanında olmak üzere yaklaşık 100 milyon albüm satışı bulunan, müzik tarihinin ticari olarak en başarılı metal gruplarından biridir. Konser satışları açısından da Amerikan müzik tarihinin en büyük 13. topluluğu konumundadır.
Kaynak: 2008-02-13 Star
1 Şubat 2008 Cuma
EROS - Felsefe
Dostluk duygusuna karşıt olarak aşk arzusu. Eros aşk tanrısıdır, çok zaman aşırı ya da abartılmış ve sevecenlikten yoksun kalmış cinsel eğilimi düşündürür.. ''Eros'' kavramı ılımlı anlamda kullanıldığı zaman en genel çerçevede cinsel eğilimi karşılar.
31 Ocak 2008 Perşembe
Sanki - Şiir
Zaman durdu sanki
Hayat akmıyor
Soluğum durdu sanki
Kalbim atmıyor
Sadece süzülüyor bedenim
Dona kalmış varoluşun içinde
Ve sadece gözlerim
Zihnime işliyor sonsuzluğu
Ağır geliyor …
Sanki zihnim de donuyor
Sonsuz şimdiden bir kesitte
Sanki asılı kalıyorum
Yazan : Selin Sezgin
Hayat akmıyor
Soluğum durdu sanki
Kalbim atmıyor
Sadece süzülüyor bedenim
Dona kalmış varoluşun içinde
Ve sadece gözlerim
Zihnime işliyor sonsuzluğu
Ağır geliyor …
Sanki zihnim de donuyor
Sonsuz şimdiden bir kesitte
Sanki asılı kalıyorum
Yazan : Selin Sezgin
28 Ocak 2008 Pazartesi
Kaybolmuşum - Şiir
Gece ayaz dolu, nefessiz kalmaya mahkum olmuşum
düşünceler denizindeki kayıklara küreksiz biner olmuşum
ey deli gönül her çiçeği koklar olmuşsun
dur durak bilmez şu kalbim senin için çarpar olmuşum
Sabah güneş girer pencerenden örtünme sakın
aç kalbini, herşeye kapatma sakın
aşk olsun adın, ne üzüntü duyasın ne de heder olasın
sevgim seninle sen sevgimle bir olasın
Yazan: Funda Ergenekon Günay
düşünceler denizindeki kayıklara küreksiz biner olmuşum
ey deli gönül her çiçeği koklar olmuşsun
dur durak bilmez şu kalbim senin için çarpar olmuşum
Sabah güneş girer pencerenden örtünme sakın
aç kalbini, herşeye kapatma sakın
aşk olsun adın, ne üzüntü duyasın ne de heder olasın
sevgim seninle sen sevgimle bir olasın
Yazan: Funda Ergenekon Günay
Beni Düşün - Şiir
gözlerini kapat.. beni düşün...
bir tek hece bile kurmayacak cesaretin oslun..
bir melodi çalsın ağırdan...
ben giderim.. sen kalırsın..
güneş doğunca.. sabaha.. sen uyanırsın..
bir tek hece bile kurmayacak cesaretin oslun..
bir melodi çalsın ağırdan...
ben giderim.. sen kalırsın..
güneş doğunca.. sabaha.. sen uyanırsın..
Bilirsin - Şiir
yazsam iki cümle.. iki satır..
veyahut bir kuşu anlatsam sana..
uçucaksın.. sozsuz uzaklığa...
gözlerin benden kalacak bilirim..
sana dokunmaya gücüm yok.. bilirsin
anımsamayamazın hiç bir şiirimi...
gözlerin belki arar bir yerlerden..
yüreğinden geçer, ya da gözlerinde..
bil...
ben yazıyorum bu şiiri sana..
bu şehir ağırdır milyar defa ağırılığımca
gözlerim kaldıramaz seni..
düş olur düşer yollara
her sözüm bi bulut.. yağar koynuna..
ahhh.. gözlerimin ağır sancısı..
yüreğime bakan en içten ağır acısı..
tel tel beyaz olur saçlarım ömründen arta kalan
ömürden..
sözlerim uçar gider, hatırası kalır koynumdan..
elbet özgür olucam bu mahpushane camından..
bilirsin bir tek seni özledim ...
dudaklarım ıslık çalar inceden...
gözlerim yorgun bakar geçmişe..
elim ağır.. kalem yorgun, sözler kırık
bilirsin canım bilirsin..
seni ne çok özlediğimi..
veyahut bir kuşu anlatsam sana..
uçucaksın.. sozsuz uzaklığa...
gözlerin benden kalacak bilirim..
sana dokunmaya gücüm yok.. bilirsin
anımsamayamazın hiç bir şiirimi...
gözlerin belki arar bir yerlerden..
yüreğinden geçer, ya da gözlerinde..
bil...
ben yazıyorum bu şiiri sana..
bu şehir ağırdır milyar defa ağırılığımca
gözlerim kaldıramaz seni..
düş olur düşer yollara
her sözüm bi bulut.. yağar koynuna..
ahhh.. gözlerimin ağır sancısı..
yüreğime bakan en içten ağır acısı..
tel tel beyaz olur saçlarım ömründen arta kalan
ömürden..
sözlerim uçar gider, hatırası kalır koynumdan..
elbet özgür olucam bu mahpushane camından..
bilirsin bir tek seni özledim ...
dudaklarım ıslık çalar inceden...
gözlerim yorgun bakar geçmişe..
elim ağır.. kalem yorgun, sözler kırık
bilirsin canım bilirsin..
seni ne çok özlediğimi..
Belki - Şiir
Bir şeyler yazmalı belki de..
Belki de bir resmini çizmeli
belki bir uçurtma yapmalı
belki de ölümüne yüksekten atlamalı
denizin en koyu koynuna
belki de derin bir uykuya dalmalı..
bilmem ne yapmalı ne etmeli
gözlerimi sonsuzluğa dikip seyretmeli;
seni..
gözlerini..
satır satır her cümleni..
belki uyumanı....
kaç zamandır yoksun bilinmez tarih..!
kaç yıl geçti aradan ne önemi var ki,
mürekkebi bitmiş bir kalem gibi
dolmasını bekliyorsa senden..
nafiledir bekleyiş...
yolcu gitmiştir, kalan kalmıştır bu yolculukta...
beklediğini düşünmüşsün her vakit
bekleyen yorgun, beklenen bilinmez
ve bilmez bekleyeni....duymaz sesini
bir gürültü kopar
sonrası sessizlik
gözlerini ağır, ağır kapatır.
belki sabaha uyanır
belki..
Belki de bir resmini çizmeli
belki bir uçurtma yapmalı
belki de ölümüne yüksekten atlamalı
denizin en koyu koynuna
belki de derin bir uykuya dalmalı..
bilmem ne yapmalı ne etmeli
gözlerimi sonsuzluğa dikip seyretmeli;
seni..
gözlerini..
satır satır her cümleni..
belki uyumanı....
kaç zamandır yoksun bilinmez tarih..!
kaç yıl geçti aradan ne önemi var ki,
mürekkebi bitmiş bir kalem gibi
dolmasını bekliyorsa senden..
nafiledir bekleyiş...
yolcu gitmiştir, kalan kalmıştır bu yolculukta...
beklediğini düşünmüşsün her vakit
bekleyen yorgun, beklenen bilinmez
ve bilmez bekleyeni....duymaz sesini
bir gürültü kopar
sonrası sessizlik
gözlerini ağır, ağır kapatır.
belki sabaha uyanır
belki..
25 Ocak 2008 Cuma
EK-STASE
''Ek-Stase'' varoluşçu felsefenin temel kavramlarındadır. Kendi dışına çıkmak, kendine belli bir uzaklıkta olmak, hatta kendinde başka olmak anlamına gelir.
ELEA OKULU
M.Ö. VI. yüzyılda İtalya'da Alento ırmağının denize döküldüğü yerde kurulan Elea ya'da Eleia kentinde ortaya çıkmış bir düşünce devrimi. Elea filozofları İonia filozoflarının duyumcu yorumlarına karşıt olarak evrebnle ilgili sorunlara usçu bir bakış açısı getirmişlerdir. Okulun kurucusu Kolophon'lu (İonia) Ksenophanes, insanbiçimci tanrılar tablosunu alaya alarak tek bir tanrının varlığını bildiriyor, ayrıca evren kavramıyla tanrı kavramını birleştirerek heptanrıcı bir yoruma ulaşıyordu. Öğrencisi Parmenides, varlığın tümünü ''Bir Varlık''a indirgedi. Yalnız ''Bir Varlık'' vardı düşünceside bu ''Bir Varlık'' a yönelmelidir. Deney akıp gidenide ele alabilir, oysa amaç değişmeden kalan, ölümsüz, devinimsiz, varlığı göstermektir. Okulun diyalektikçisi Zenon devinimsizliğin koşullarını ortaya koymaya çalıştı. İonia duyumculuğuna aşırı tepki olarak beliren Elea öğretisi daha sonra atomcuların her iki okul arasında bir orta yol bulma çabalarıyla dengelenecektir. Duyumlardan yola çıkarak felsefi açıklamalarda bulunan İonia okulunu düşünce tarihinin ilk gerçekçi anlayışı sayarken Elea filozoflarına ilk ülkücüler ya da ilk usçular diyebiliriz..
Vazgeçtim - William SHAKESPEARE
Vazgeçtim bu dünyadan tek ölüm paklar beni,Değmez bu yangın yeri, avuç açmaya değmez.
Değil mi ki, çiğnenmiş inancın en seçkini,
Değil mi ki, yoksullar mutluluktan habersiz,
Değil mi ki, ayaklar altında insan onuru,
O kızoğlan kız erdem, dağlara kaldırılmış,
Ezilmiş, horgörülmüş el emeği, göz nuru,
Ödlekler geçmiş başa, derken mertlik bozulmuş,
Değil mi ki, korkudan dili bağlı sanatın,
Değil mi ki, çılgınlık sahip çıkmış düzene,
Doğruya doğru derken eğriye çıkmış adın,
Değil mi ki, kötüler kadı olmuş Yemen' e
Vazgeçtim bu dünyadan, dünyamdan geçtim ama,
Seni yalnız komak var ya, o koyuyor adama.
William SHAKESPEARE
(Çeviri : Can Yücel )
Kayıp Dünya - Şiir
Kayıp bir dünya buldum
İki kişilik
Sevgi dolu
Sıcacık hayal edilmiş
Lakin sahipleri
Hayallerini terk etmiş
Sadece bir not buldum
Arkalarında bıraktıkları
Üstünde
Çok iyi bildiğim bir şey yazılı…
“Elveda sevgilim” imzalı…
Yazan : Selin Sezgin
İki kişilik
Sevgi dolu
Sıcacık hayal edilmiş
Lakin sahipleri
Hayallerini terk etmiş
Sadece bir not buldum
Arkalarında bıraktıkları
Üstünde
Çok iyi bildiğim bir şey yazılı…
“Elveda sevgilim” imzalı…
Yazan : Selin Sezgin
24 Ocak 2008 Perşembe
Henüz vakit varken, gülüm - Şiir / Nazım Hikmet
Henüz vakit varken, gülüm
Paris yanıp yıkılmadan,
henüz vakit varken, gülüm,
yüreğim dalındayken henüz,
ben bir gece, şu Mayıs gecelerinden biri
Volter rıhtımında dayayıp seni duvara
öpmeliyim ağzından
sonra dönüp yüzümüzü Notrdam'a
çiçeğini seyretmeliyiz onun,
birden bana sarılmalısın, gülüm,
korkudan, hayretten, sevinçten
ve de sessiz sessiz ağlamalısın,
yıldızlar da çiselemeli,
incecikten bir yağmurla karışarak.
Henüz vakit varken, gülüm,
Paris yanıp yıkılmadan,
henüz vakit varken, gülüm,
yüreğim dalındayken henüz,
şu Mayıs gecesi rıhtımdan geçmeliyiz
söğütlerin altından, gülüm,
ıslak salkım söğütlerin.
Paris'in en güzel bir çift sözünü söylemeliyim sana,
en güzel, en yalansız,
sonra da ıslıkla bir şey çalarak
gebermeliyim bahtiyarlıktan
ve insanlara inanmalıyız.
Yukarda taştan evler,
girintisiz, çıkıntısız,
birbirine bitişik
ve duvarları ayışığından
ve dimdik pencereleri ayakta uyukluyor
ve karşı yakada Luvur
aydınlanmış ışıklarla
aydınlanmış bizim için
billur sarayımız...
Henüz vakit varken, gülüm,
Paris yanıp yıkılmadan,
henüz vakit varken, gülüm,
yüreğim dalındayken henüz,
şu Mayıs gecesi rıhtımda, depolarda
kırmızı varillere oturmalıyız.
Karşıda karanlığa giren kanal.
Bir şat geçiyor,
selamlıyalım gülüm,
geçen sarı kamaralı şatı selamlıyalım.
Belçika'ya mı yolu, Hollanda'ya mı?
Kamaranın kapısında ak önlüklü bir kadın
tatlı tatlı gülümsüyor.
Henüz vakit varken, gülüm,
Paris yanıp yıkılmadan,
henüz vakit varken, gülüm...
Parisliler, Parisliler,
Paris yanıp yıkılmasın...
Yazar : Nazım Hikmet Ran
Paris yanıp yıkılmadan,
henüz vakit varken, gülüm,
yüreğim dalındayken henüz,
ben bir gece, şu Mayıs gecelerinden biri
Volter rıhtımında dayayıp seni duvara
öpmeliyim ağzından
sonra dönüp yüzümüzü Notrdam'a
çiçeğini seyretmeliyiz onun,
birden bana sarılmalısın, gülüm,
korkudan, hayretten, sevinçten
ve de sessiz sessiz ağlamalısın,
yıldızlar da çiselemeli,
incecikten bir yağmurla karışarak.
Henüz vakit varken, gülüm,
Paris yanıp yıkılmadan,
henüz vakit varken, gülüm,
yüreğim dalındayken henüz,
şu Mayıs gecesi rıhtımdan geçmeliyiz
söğütlerin altından, gülüm,
ıslak salkım söğütlerin.
Paris'in en güzel bir çift sözünü söylemeliyim sana,
en güzel, en yalansız,
sonra da ıslıkla bir şey çalarak
gebermeliyim bahtiyarlıktan
ve insanlara inanmalıyız.
Yukarda taştan evler,
girintisiz, çıkıntısız,
birbirine bitişik
ve duvarları ayışığından
ve dimdik pencereleri ayakta uyukluyor
ve karşı yakada Luvur
aydınlanmış ışıklarla
aydınlanmış bizim için
billur sarayımız...
Henüz vakit varken, gülüm,
Paris yanıp yıkılmadan,
henüz vakit varken, gülüm,
yüreğim dalındayken henüz,
şu Mayıs gecesi rıhtımda, depolarda
kırmızı varillere oturmalıyız.
Karşıda karanlığa giren kanal.
Bir şat geçiyor,
selamlıyalım gülüm,
geçen sarı kamaralı şatı selamlıyalım.
Belçika'ya mı yolu, Hollanda'ya mı?
Kamaranın kapısında ak önlüklü bir kadın
tatlı tatlı gülümsüyor.
Henüz vakit varken, gülüm,
Paris yanıp yıkılmadan,
henüz vakit varken, gülüm...
Parisliler, Parisliler,
Paris yanıp yıkılmasın...
Yazar : Nazım Hikmet Ran
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)